کسانی که سنگ احمدالبصری را به سینه می‌زنند و معتقدند که او امام سیزدهم است، اجمالا به چند سؤال ما جواب دهند؛ وصی همیشه پس از وصیت کننده قیام می‌کند، چگونه او قبل از ظهور حضرت، ادعای وصیت می‌کند؟! چگونه است که او عربی فصیح نمی‌داند و قرآن را اشتباه می‌خواند، و حال آن‌که از خصوصیات امام، دانستن هر زبانی است؟!

پیروان احمدالبصری در دعوت خود، به برخی روایات نشانه‌های ظهور استناد نموده که هیچ جایگاه علمی ندارد؛ به عنوان نمونه به روایتی که خبر از مرگ پادشاه عربستان می‌دهد استناد کرده؛ در حالی که اساسا این راویت از ریشه، دروغ بوده و علاوه بر بی سند و بی مدرک بودن روایت مورد استناد، متن و محتوای آن نیز ربطی به مدعای احمدالبصری ندارد.

استفاده از خواب و رؤیا در میان مدعیان دروغین، جایگاهی ویژه دارد و چون دلایل کافی برای اثبات ادعاهای خود ندارند به این امور متوسل می‌شوند؛ خواب و خیالی که در بسیاری از موارد می‌تواند از ساخته‌های دروغ‌‎گویان و قلندران می‌باشد و حتی اگر توأم با برخی قضایای شگفت و جریانات فوق‌العاده باشد، هرگز نمی‌تواند قابل استناد باشد.

روشنفکرنمایان می‌گویند: عقل می‌تواند حسن و قبح اعمال را درک کند و دین هم آن را تایید می‌نماید، بنابراین برای زندگی اجتماعی بشر و همچنین تشکیل حکومت، عقل می‌تواند به تنهایی انجام وظیفه کند و نیازی به دین برای این منظور نیست. در پاسخ عرض می‌کنیم که در بسیاری موار، عقل از عهده تشخیص موضوعات، مسائل و عواقب برنمیآید.

از دلایل مهم احمدالبصری بر حقانیت خود، استخاره می‌باشد. وی می‌گوید: «هر کس در حقانیت ما تردید دارد، می‌تواند با قرآن استخاره کرده و به حقانیت ما پی‌برد.» و چنین روشی را مورد تایید امام رضا می‌دانند. این در حالی است‌ که او قصد فریب مخاطبان را داشته و با تحریفِ بعضی روایات نتیجه‌ای کاملاً عکس را به خواننده القا نموده‌ است.

از راه‌‌کارهای مروّجان احمدالبصری و پیروان او نیرنگ و فریب در روایات، تحریف لفظی و یا معنوی، تقطیع، تأویل، باطن‌‎گرایی، کم و زیاد کردن و یا تکه‌تکه کردن آیات و روایات است تا بدین‌گونه وانمود کنند روایات متواتری در دست دارند که در آنها نا «احمد» و «اهل بصره» آمده و این روایات بر شخص مورد ادعای آنان انطباق دارد.