پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ با توجه به فرا رسیدن سالروز شهادت دهمین اختر تابناک امامت و ولایت حضرت امام هادی (علیه‌السلام) لازم است قطره‌ای از فضائل اخلاقی این امام شهید بیان شود:

امام هادی (علیه‌السلام) وارث همه بزرگ‌ منشی‌های جد بزرگوارش رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) بودند و همه عناصر فضیلت و کمال اخلاق انسانی در شخصیت و رفتار آن حضرت تجلی یافته بود.

امام هادی (علیه‌السلام) الگوی حق جویان و طالبان فضیلت بودند. دشمنان اهل بیت (علیهم‌السلام) سعی می‌کردند آن حضرت را از تماس با مردم باز دارند تا تحت تأثیر اخلاق نیکو و منش شایسته‌اش قرار نگیرند؛ با این حال، آن مقدار از فضایل اخلاقی که از آن حضرت منتشر شده، دانشمندان و شرح حال نویسان و حتی دشمنان اهل بیت(علیهم السلام) را به تحسین و تمجید از آن وجود شایسته واداشته است. یکی از دانشمندان اهل سنت به نام ابوعبدالله جندی درباره امام هادی (علیه‌السلام) می‌گوید: «سوگند به خدا! او بهترین مردم روی زمین و برترین آفریده‌های الهی است.»[1]

امام هادی (علیه‌السلام) به سبب سجایای اخلاقی بزرگی که داشتند، در قلب مردم جای گرفتند. آن حضرت خود را بالاتر از دیگران نمی‌دانستند و کاری نمی‌کردند که موجب تحقیر کسی شود. معمر بن خلاد روایت کرده است که ریان بن صلت به من گفت: «هنگامی‌ که فضل بن سهل، ریان را به یکی از روستاهای خراسان فرستاده بود، ریان به من گفت: دوست دارم برای من اجازه ملاقات با امام هادی (علیه‌السلام) بگیری و آن حضرت از لباس خود به من بپوشاند و از درهم‌هایی که به نام او زده شده است، به من بدهد.
معمر می‌گوید: من خدمت حضرت امام هادی (علیه‌السلام) رسیدم. ایشان ابتدا از من پرسیدند: «معمر! ریان کجاست؟ آیا دوست دارد نزد من بیاید تا من از لباس‌های خود به او بپوشانم و از درهم‌های خود به او بدهم؟
معمر می‌گوید: به ایشان عرض کردم: سبحان الله! به خدا سوگند وی چیزی جز این از من نخواسته است. آن حضرت فرمودند: ای معمر! مؤمن همیشه موفق است، به او بگو تا نزد من بیاید. معمر می‌گوید: به ریان گفتم تا خدمت آن حضرت برسد. او نزد امام رفت و آن حضرت دستور دادند تا یکی از لباس‌های ایشان را آورده، به او بدهند. هنگامی‌که ریان از خدمت امام مرخص شد، به او گفتم: امام به تو چه داد؟ دیدم که در دست او، سی درهم پول است.»[2]

امام هادی (علیه‌السلام) همانند نیاکانش کانون سخاوت و کرم بود و آنچنان بذل و بخشش می‌کرد که مورد تعجب واقع می‌شد. گروهی از بزرگان شیعه، از جمله ابوعمرو عثمان بن سعید، احمد بن اسحاق اشعری قمی و علی بن جعفر به دیدار امام هادی (علیه‌السلام) رفتند. احمد بن اسحاق از وامی که بر گردن داشت، به حضرت شکایت برد. ایشان به وکیل خود عمرو، رو کردند و فرمودند: «به احمد سی هزار دینار و به علی بن جعفر نیز همان مقدار بپرداز» و سپس حضرت به خود عمرو که وکیل ایشان بود، نیز سی هزار دینار بخشیدند.
ابن شهر آشوب ضمن تعجب از سخاوت امام هادی (علیه‌السلام) می‌گوید: «این مقدار انفاق، معجزه‌ای است که جز پادشاهان از عهده کس دیگری ساخته نیست و تاکنون این میزان انفاق را از کسی نشنیده‌ام.»[3]

پی‌نوشت:
[1]. دخیل، علی محمد علی، ائمتنا: سیره الائمه الاثنی عشر، ج2، ص252.
[2]. مجموعه کتاب پیشوایان هدایت، بخش هادی امت، ص310، نشر مجمع جهانی اهل بیت علیهم‌السلام.
[3]. ابن شهر آشوب، مناقب، ج2، ص409.