اصلی‌ترین عامل پیشبرد تبلیغی علی‌محمد باب، وجود بسترهای فکری و اعتقادی شیخیه و تلاش شاگردان مسلک شیخی بوده است. از ادعای وجود نائب خاص در عصر غیبت کبری گرفته تا وعده‌ی ظهور بسیار نزدیک توسط کاظم رشتی؛ از امکان حلول امام زمان (علیه السلام) در بدن‌های مختلف تا انکار معاد جسمانی را به عنوان زمینه‌سازی‌های شیخیه می‌توان نام برد.

یکی از نشانه‌های جالب توجه درباره‌ی مسلک شیخیه که همسویی پیشوایان شیخی را با دشمنان شیعه به خوبی نشان می‌دهد، تمجیدهای محمود آلوسی (مفتی بغداد) از سران شیخی و بابی‌ها می‌باشد. اما به راستی، کسی که شیعیان را بخاطر دوستی اهل بیت (علیهم السلام) تکفیر می‌کرد و از قتل‌عام آنان خشنود شد، چرا باید مرید غالیان و مدعیان مهدویت دروغین شود؟!

بعد از وفات رشتی، عده‌ای از شیخیه جانشینی ملامحمدباقر اسکویی را پذیرفتند و به وی گرویدند. او رقیب حاج محمد کریمخان بود. پس از وی فرزندش میرزا موسی احقاقی به مرجعیت شیخیه‌ی احقاقیه رسید و به سبب نام وی، پیروان آن را احقاقی می‌نامند. عدم اعتقاد به رکن رابع و جواز اجتهاد و تقلید از جمله اختلاف‌های این گروه با شیخیه‌ی کریمخانیه است.

کریمخان، مؤسس فرقه‌ی شیخیه‌ی کریمخانیه در شهر کرمان بود که توانست با ثروت هنگفت و موقعیت اجتماعی ویژه‌ای که داشت، جانشینی رشتی را به خود اختصاص دهد. بعد از وی، دو فرزند و سه نوه‌ی او جانشینی و مقام رکنیت را تصاحب کردند. می‌توان گفت خاندان کریمخان که فرزندان فتحعلی‌شاه قاجار محسوب می‌شدند، جانشینی را در بین خود موروثی کرده بودند.

بعد از احسایی تا امروز، 8 نفر ریاست فرقه‌ی شیخیه را بر عهده گرفتند. اولین آن‌ها رشتی بود که بلامنازع در کربلا به ریاست رسید. بعد از ایشان، کریمخان و فرزندانش در کرمان بعد از نزاع و درگیری، ریاست این فرقه را بر عهده گرفتند. محمدخان، زین العابدین خان، ابوالقاسم خان، عبدالرضاخان، موسوی و زین العابدین خان به ترتیب به ریاست رسیدند.

حاج کریم خان کرمانی معتقد است که شیخ احمد در 37 علم از جمله موسیقی، هیأت، جفر و... صاحب تألیف و نظر بوده است. نگارش شروحی بر کتاب‌های فلسفی ملاصدرا، شیخیان را بر آن داشت که شیخ احمد را صاحب قلم در علم فلسفه نیز بدانند. این در حالیست که به گفته‌ی مرحوم آشتیانی شیخ احمد، حتی یک قاعده از قواعد فلسفه و عرفان را درک ننموده است.