وهابیت خطاب غیر خداوند با لفظ «یا» را شرک می‌داند؛ باید گفت: هر خطابی با الفاظ ندا شرک نیست؛ بلکه به نیت ندا کننده بستگی دارد؛ اگر ندا کننده، او را مستقل در برآوردن حاجت نداند، شرک نیست؛ معنی سخن وهابیت این است که خدا قدرت ندارد، و نمی‌تواند به کسی اجازه واسطه شدن بدهد؛ با این فکر، قدرت خدا را انکار کرده و مطابق عقیده یهود می‌شود.

مراجعه علمای شیعه به پزشکان در هنگام بروز بیماری‌ها، منافاتی با شفابخش بودن تربت مطهر کربلا ندارد؛ چنان‌که مراجعه وهابیون به پزشکان نیز منافاتی با شفابخش بودن نسخه‌های شفابخشی هم‌چون قرآن کریم ندارد.

سلفی نامیدن فِرَق و گروه‌های منحرفی هم‌چون وهابیت، داعش و القاعده از جمله اشتباهات بارز بسیاری از مسلمانان محسوب می‌شود؛ چراکه این گروه‌ها در بسیاری از مسائل، رویه‌ای خلاف رویه سلف امت (صحابه، تابعین و تابع تابعین) برگزیده‌اند؛ آن‌ها روششان تکفیر مسلمانان است، و بهتر است آنان را گروه‌هایی «تکفیری» به جای «سلفی» بنامیم.

صالح بن فوزان، طلب حاجت از اشخاص صالحی که از دنیا رفته‌اند را غلو در حق آن بزرگواران به‌حساب آورده است؛ حال آن‌که هم کرامات اولیاء الهی، ثابت شده است و با مرگ، متوقف نمی‌شود و هم بسیاری از عالمان و پیروان مذاهب اسلامی، در هنگام بروز مشکلات، به استغاثه از اولیاء الهی و مشروعیت آن ملتزم بوده‌اند.

قرآن و دعاهای وارده، دارای خواصی است که علاوه بر خواندنشان، همراه داشتن آن نیز مایه برکت است، و این امری عقلانی و مورد پذیرش شرع است، از این‌رو یکی از راه‌های تبرک‌جویی از آیات و دعاها، همراه داشتن آن است که با حفظ حرمت به گردن آویزان می‌کنند.

بن عثیمین از مفتیان وهابی، در آثارش تصریح کرده، حتی پیامبر نیز تصرفی در عالَم ندارند؛ این ادعا در حالی از سوی او و هم‌فکرانش مطرح شده است که آیات کریمه قرآن، روایات اسلامی و عبارات بسیاری از علمای فریقین، دلیل مناسبی بر امکان تصرف اشخاص صالح در کون و مکان به‌حساب می‌آید؛ از این‌رو طلب یاری از اولیاء الهی، هیچ استبعادی ندارد.