اقامه عزا و ذکر مصیبت برای امام حسین (علیه‌السلام) سیره و سنت بوده است، چه بین مذهب تشیع و چه تسنن. متأسفانه الان بعضی افراط می‌کنند و در عزاداری کارهای ناشایست انجام می‌دهند و بعضی‌ها هم تفریط می‌کنند و اصلاً برای ذکر مصیبت و عزاداری مجلس و محفلی اقامه نمی‌کنند. با هم شواهدی از تاریخ را در سیره  علمای اهل سنت مرور می‌کنیم.
«ابن کثیر» از علمای اهل سنت در کتابش می‌نویسد: در زمان «ملک ناصر»حاکم حلب درخواست شد که در روز عاشورا مصائب کربلا برای مردم بازگو گردد. «سبط ابن جوزی» بر فراز منبر قرار گرفت و به مدت طولانی سکوت کرد، سپس عمامه از سر برداشت و به شدت گریست. آن‌گاه با گریه این اشعار را خواند: وای بر کسانی‌که شفیعان آن‌ها در صحرای محشر و در روز قیامت آن‌گاه که در صور دمیده می‌شود با آنان دشمن شوند. ناگریز روز قیامت حضرت فاطمه (سلام‌‌الله‌علیها) با پیراهنی که آغشته به خون فرزندش حسین است، وارد صحرای محشر خواهد شد. سپس از منبر پایین آمد و با گریه به طرف محل سکونت خویش رفت.[البداية والنهاية، ج13، ص227]
با توجه به این شاهد تاریخی و شواهدی دیگر از این قبیل نمونه‌ها روشن می‌شود که خواندن مرثیه و گریه و عزاداری و بی‌تابی در فراق عزیزان در طول تاریخ بین مسلمانان رایج بود و این قبیل عزاداری‌ها نباید در بین شیعه و سنی کم‌رنگ بشود؛ نباید به دشمنان اسلام به‌خصوص فرقه ضاله وهابیت اجازه دخالت بدهیم، تا با ایجاد شبهه آیین‌های مذهبی رایج در بین اهل سنت را کم رنگ کند. اهل سنت نباید خودشان را از تشیع جدا بدانند که دشمن همین را می‌خواهد.

پی‌نوشت:

ابن كثير، البداية والنهاية، تحقيق : علي شيری، دار إحياء التراث العربي - بيروت – لبنان، چاپ : الأولى، سال چاپ : 1408 - 1988 م، ج13، ص227،« وقد سئل في يوم عاشوراء زمن الملك الناصر صاحب حلب أن يذكر للناس شيئا من مقتل الحسين فصعد المنبر وجلس طويلا لا يتكلم ، ويل لمن شفعاؤه خصماؤه * والصور في نشر الخلائق ينفخ»