قائل شدن به این مطلب که شیعیان، امام حسین (ع) را به شهادت رسانده اند، دارای تناقض و تضادی آشکار است. چگونه می توان میان محبت و یاری و پیروی (شیعه بودن) و جنگ و دشمنی جمع کرد؟! اگر بنا باشد افراد سپاه عمرسعد و عبیدالله بن زیاد را شیعه بنامیم، پس یاران آن حضرت که تا آخرین لحظه در کنار آن حضرت ایستادگی و جانفشانی کردند و در این راه به شهادت رسیدند را چه بنامیم؟

امام خمینی (ره) با توجه به ابعاد سیاسی حج، پس از پیروزی انقلاب، در پیامی به حاجیان، ضرورت رویارویی با آثار طاغوت و بازگشت به اسلام واقعی را یادآور شدند. در همان سال، مراسم برائت از مشرکان در مدینه برگزار شد؛ به علّت روابط دوستانه دولت سعودی با آمریکا، برگزاری این مراسم با محدودیت روبه رو شد و به حدی این چالش ادامه پیدا کرد که منجر به قطع رابطه سیاسی ایران و عربستان و توقف چند ساله اعزام حجاج ایرانی به حج شد.

مفتی وهابی به علت کینه نسبت به روحانیت می‌گوید: «چه لزومی دارد که یک آخوند همراه کاروان حج باشد؛ آخوند به غیر از گمراهی و انحراف، چیز دیگری ندارد.» در پاسخ باید گفت که یکی از وظایف مهم روحانی کاروان، آشنا کردن مردم به مسائل حج است تا به جهت ندانستن مسئله تا مدت‌ها گرفتار نباشند.

واقعه غدیرخم و اعلام خلافت و جانشینی امیرالمؤمنین (ع) مهمترین دستوری است که خدای رحمان، پیامبر خود را ملزم به اعلام آشکار آن کرد. اما عده ای خلافت و جانشینی را از مسیر حق آن تغییر داده و به کج راهه کشاندند. بر اساس همین اتفاق شوم، واقعه غدیرخم در میان مسلمانان تحریف و حکومت امیرالمؤمنین (ع) غصب شد.

از برکات دوران حیات طیبه‌ی امام صادق (ع) تربیت شاگردانی است که هر کدام، از سرشناسان دوران خود بودند. وهابیون ادعا می کنند اگر برای امام صادق (ع) شاگردانی شیعه مذهب وجود داشته، چرا از آنان اثری وجود ندارد؟ درحالی که هشام بن حکم از اصحاب حضرت بوده که در دوران زندگی خود به دفاع از مذهب تشیع پرداخته است.

وهابیت شبهه کرده اند که چرا امیرمؤمنان علی (ع) از همسرش دفاع نکرد که در پاسخ باید گفت آن حضرت از جانب خدا و رسولش، مأمور به صبر و شکیبایی در برابر این مصیبت‌های عظیم بوده است و طبق همین فرمان بود که دست به شمشیر نبرد.