درآیین وهابیت، طلب شفاعت از زندگان در این دنیا وهمچنین طلب شفاعت در روز قیامت، مشروع به‌حساب می‌آیند؛ تنها نوعی از طلب شفاعت که وهابیون با آن مخالفند، طلب شفاعت از اولیاء الهی است که از دنیا رفته‌اند، حال آنکه ادله و مویدات فراوانی بر مشروعیت طلب شفاعت از اموات دلالت دارد.

وهابیت با توسل به اولیاء الهی بشدت مخالف بوده و در بعضی از موارد، آن را عبادت غیرالله و شرک دانسته‌اند. این ادعا درحالی از سوی آنان مطرح شده است که مشروعیت توسل با استناد به روایات متعدد و سیره پیشوایان اسلامی، قابل اثبات بوده است.

حکم بر بدعت بودن امور و مسائل، امر خطیری است که نیاز به دقت نظر و توجه دقیق دارد؛ از این‌رو نمی‌توان به صرف اینکه مساله‌ای با تتبعات ناقصمان، پیشینه‌ای در دین نداشت را سریعا بدعت معرفی کنیم؛ چه بسا مساله‌ای را بدعت معرفی کنیم که مصداقی از عمومات دینی باشد، مثل گفتن ذکر «الله، الله» که مثلاً شخص قصد کند صد مرتبه این ذکر را بگوید.

از آن‌جایی که استغاثه و طلب یاری از اولیاء الهی، مسئله‌ای مرسوم میان تمامی مسلمین حتی سلف امت بوده و همچنین هیچ‌یک از استغاثه کنندگان، قائل به الوهیت و ربوبیت صالحینی که به آنان استغاثه می‌کنند، نیستند، بنابراین استغاثه از اولیاء الهی را نمی‌توان از مصادیق عبادت تلقی کرد.

دست به دعا برداشتن، سیره مسلمانان است؛ حتی در سیره پیامبر، و ائمه (علیهم‌السلام)، و سلف نیز وارد شده است که هنگام دعا دستها را به آسمان باز می‌کردند و تفکیک نکرده‌اند چه زمان و یا مکانی این عمل انجام شود؛ پس مشروعیت آن ثابت و عدم مشروعیت آن، دلیل قطعی می‌خواهد، ولی وهابی‌ها آن را مخالف سنت و بدعت دانسته‌اند.

تبرک جویی به آثار موجود پیامبر و اولیاء الهی، سیره مستمر مسلمانان، از صدر اسلام تاکنون بوده و هیچ مسلمانی این عمل را به نیت ربوبیت انجام نمی‌دهد، بلکه تنها به واسطه مقام بالای شخص و یا عظمتی که خداوند در وجود آن قرار داده است از باب برکت افراد، به آن تمسک کرده و متبرک می‌شوند.