شبهه
عبدالرحمن دمشقیه، نویسنده وهابی مسلک معاصر، در جزوه «خرافات الشیعه»، خوردنِ خاک حرم امام حسین (علیه‌السلام) به جهت شفای دردها را یکی از خرافات موجود میان شیعیان تلقی کرده است.[1]

در حالی‌که شفابخش بودن تربت کربلا، هیچ استبعادی ندارد، چرا که:
اولاً: تجربه ثابت کرده است که تربت مطهر حرم سیدالشهداء (علیه‌السلام)، شفابخش بیماری‌ها بوده و بسیاری از مسلمانان، به‌واسطه تبرک جستن به این تربت پاک، شفا گرفته‌اند. چنان‌که نمونه‌های فراوانی از این ماجراها، در آثار علمای فریقین نقل شده است؛ به‌عنوان نمونه: ابوطاهر سلفی از علمای شافعی مذهب قرن ششم هجری، در کتاب الطيوريات می‌نویسد: «سمعت أحمد يقول: سمعت أبابكر يقول:سمعت الخلدي يقول: كان في جرب عظيم كثير، قال: فمسحت بتراب قبر الحسين، قال: فغفوت فانتبهت، وليس علي منه شيء.[2] خلدی می‌گوید: نوعی بیماری پوستی شدید داشتم. به همین جهت، تربت قبر حسین (علیه‌السلام) را بر آن کشیدم، و بعد خوابیدم، وقتی بیدار شدم، اثری از آن بیماری در بدنم نیافتم.»
ثانیاً: در صحیح بخاری نیز روایتی مبنی بر شفابخش بودن تربت مدینه، بدین صورت وارد شده است: «أَنَّ النَّبِيَّ كَانَ يَقُولُ لِلْمَرِيضِ: بِسْمِ اللَّهِ، تُرْبَةُ أَرْضِنَا، بِرِيقَةِ بَعْضِنَا، يُشْفَى سَقِيمُنَا، بِإِذْنِ رَبِّنَا.[3] پیامبراکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) به‌صورت مداوم به بیماران می‌فرمود: عبارت «بسم الله»، تربت سرزمین ما (مدینه) و آب دهانِ بعضی از ما، به اذن خداوند مریض ما را شفا می‌دهد.» شبیه این روایت با اندکی تفاوت، در صحیح مسلم نیز نقل شده است.[4]
هم‌چنین در آثار شیعه و سنی مشاهده می‌شود که افرادی مدعی شده‌اند از تربت قبر علمای مدنظر خود، شفا گرفته‌اند؛ چنان‌که ابن ناصرالدین دمشقی از علمای شافعی مذهب قرن هشتم و نهم هجری قمری در کتاب «الرد الوافر» ماجرایی از علی بن عبدالکریم در این‌باره نقل کرده است.[5]
با همه این تفاصیل، مشخص می‌شود که هیچ‌گونه استبعادی، مبنی بر شفابخش بودن تربت مطهر حرم نورانی امام حسین (علیه‌السلام) وجود ندارد؛ بنابراین اعتقاد به شفابخش بودن آن تربت مطهر را نمی‌توان از خرافات شیعه تلقی کرد.

پی‌نوشت:

[1]. دمشقیه، عبدالرحمن، خرافات الشیعه، ص4، بی‌جا، بی‌تا.
[2]. ابوطاهرسلفی، صدرالدین، الطيوريات، ج3، ص912، ریاض، مكتبة أضواء السلف، چاپ اول، 1425ه‌ق. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[3]. بخاری، محمد، صحیح بخاری، ج7، ص133، دار طوق النجاه، چاپ اوّل، 1422ه‌ق. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. عَنْ عَائِشَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ كَانَ إِذَا اشْتَكَى الْإِنْسَانُ الشَّيْءَ مِنْهُ، أَوْ كَانَتْ بِهِ قَرْحَةٌ أَوْ جُرْحٌ، قَالَ: النَّبِيُّ بِإِصْبَعِهِ هَكَذَا، وَوَضَعَ سُفْيَانُ سَبَّابَتَهُ بِالْأَرْضِ، ثُمَّ رَفَعَهَا «بِاسْمِ اللهِ، تُرْبَةُ أَرْضِنَا، بِرِيقَةِ بَعْضِنَا، لِيُشْفَى بِهِ سَقِيمُنَا، بِإِذْنِ رَبِّنَا» صحیح مسلم، ج4، ص1724، بیروت، داراحیاء التراث العربی، بی‌تا. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[5]. دمشقی، ابن ناصرالدین، الرد الوافر، ص74، بیروت، المکتب الاسلامی، چاپ اول، 1393ه‌ق. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.

نویسنده: محمد باغچیقی(باغچقی)