پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از شبهاتی که وهابیت و معاندین شیعه برای انکار جسارت برخی از صحابه به حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) مطرح می‌کنند، این است که می‌گویند بزرگان شیعه، خود نیز شهادت حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) را قبول ندارند و برای ایشان از واژه وفات استفاده می‌کنند.

در پاسخ به این شبهه باید گفت:
در قرآن کریم واژه و لفظ وفات برای مطلق مرگ به کار رفته است؛ به عنوان مثال خداوند در سوره زمر می‌فرماید: «اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَالَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا  فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَيُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى  إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ (زمر/۴۲) خداست آن که وقت مرگ، ارواح خلق را می‌گیرد و آن کس را که هنوز مرگش فرا نرسیده نیز در حال خواب، روحش را قبض می‌کند، سپس آن را که حکم به مرگش کرده جانش را نگاه می‌دارد و آن را که زمان مرگش نرسیده (به بدنش) می‌فرستد تا وقت معیّن (مرگ). در این کار نیز ادله‌ای (از قدرت الهی) برای متفکران پدیدار است.»

با توجه به این نکته که استعمال واژه وفات در قرآن کریم اعم از مرگ طبیعی و شهادت است، واضح می گردد که بین شهادت حضرت فاطمه (سلام‌الله‎‌علیه) و استعمال این واژه، تعارضی وجود ندارد؛ زیرا طبق این آیه، واژه وفات هرگونه مرگی را شامل می‌شود. از طرفی استعمال کلمه (وفات) در کتب بزرگان شیعه و اهل سنت از متقدمین و متأخرین نیز به معنای عام این کلمه بوده است و هرگز منظور عالمان شیعی، عدم شهادت حضرت صدیقه (سلام‌الله‌علیها) نبوده است. زیرا اشخاصی که شهادت ایشان را محرز و قطعی می‌دانند نیز از واژه وفات، به جای شهادت استفاده کرده اند که برای نمونه چند مورد را ذکر می‌کنیم:

شیخ صدوق درباره جناب جعفر طیار و زید بن حارثه روایتی را به این مضمون نقل می‌کند که «هنگامی که خبر وفات جعفر بن ابی‌طالب و زید بن حارثه به رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) رسید، هرگاه به منزل خود وارد می‌شد، گریه‌اش بر آن دو شدت می‌یافت.»(۱)

ابن شهر آشوب همچنین درباره تاریخ تولد امام سجاد (علیه‌السلام) نقل می‌کند: «... امام سجاد (علیه‌السلام) دو سال قبل از وفات (شهادت) امیرالمومنین (علیه‌السلام) متولد شدند ... .»(۲)

در منابع اهل سنت نیز برای دو شهید بزرگوار صدر اسلام یعنی جناب حمزه سیدالشهدا و جعفر طیار، واژه وفات استعمال شده است.(۳) حال سؤال اینجا است که آیا به صرف کاربرد واژه وفات درباره حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) باید شبهه افکنی شود که واقعه به شهادت رسیدن ایشان حقیقت ندارد؟

پی‌نوشت:
۱. ابن بابويه، محمد بن على‌، من لا يحضره الفقيه‌، ج۱، ص۱۷۷، نشر دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‌. «إِنَّ النَّبِيَّ ص حِينَ جَاءَتْهُ وَفَاةُ جَعْفَرِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع- وَ زَيْدِ بْنِ حَارِثَةَ كَانَ إِذَا دَخَلَ بَيْتَهُ كَثُرَ بُكَاؤُهُ عَلَيْهِمَا جِدّاً وَ يَقُولُ كَانَا يُحَدِّثَانِي وَ يُؤَانِسَانِي فَذَهَبَا جَمِيعاً.»
۲. ابن شهرآشوب‌، مناقب آل أبی طالب، ج۴، ص۱۷۵، نشر علامه‌، قم‌ «... .قَبْلَ وَفَاةِ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ بِسَنَتَيْنِ وَ ...»
۳. ابن ابی شیبه، المصنف، ج۳، ص۶۲ و ج۷، ص۱۴۴، انتشارات دار القبله جده.