ابوالقاسم گورکانی با بی‌احترامی به جنازه ابوالقاسم فردوسی، از دفن او در قبرستان مسلمانان ممانعت کرده؛ در صورتی که روایات معصومین علیهم‌السلام، دستور بر حفظ حرمت جنازه مسلمان دارند.

سلسله‌های صوفیه‌ای همچون سلطان علیشاهی، افرادی همچون داوود طائی که پرورش یافته افرادی همچون ابوحنیفه هستند را به‌عنوان اقطاب خویش معرفی کرده‌اند؛ این در حالی است که آنها با وجود اینکه در زمان معصومین(ع) زندگی می‌کرده‌اند؛ اما هیچ‌گونه ارتباط علمی و معنوی از آنها با حضرات معصومین(ع) گزارش نشده است.

نورعلی تابنده، أویس قرنی را به عنوان یکی از بزرگان خویش که به مقام شهادت نرسیده، مطرح کرد؛ این در حالی است که طبق شهادت تاریخ، او کنار امیرالمؤمنین(ع) در جنگ صفین، به مقام شهادت نائل آمد.

شاه‌ نعمت‎‌الله ولی، یکی از بزرگان تصوف می‌باشد که تمام انشعابات نعمت‌اللهی به او منتهی می‌شود و تمام این انشعابات، مدعی تشیع سلسله خویش تا آخرین فرد هستند. این در صورتی است که نقطه عطف تمام این سلاسل، شاه نعمت‌الله ولی می‌باشد و با بررسی آثار او، دلبستگی‌اش به خلفای راشدین و سنی بودنش روشن می‌شود؛ اساتید شاه نعمت‌الله ولی نیز سنی و بعضاً ناصبی می‌باشند.

شناخت افکار و اندیشه بزرگان مسلک تصوف، در شناخت انحرافات تصوف تأثیر بسزائی دارد. شاه نعمت‌الله ولی، مؤسس طریقه نعمت‌اللهی دارای اشکالات اعتقادی همچون پایین دانستن مقام امام علی (ع) از سایر خلفای راشدین و اشکالات سلوکی همچون تأیید روش «ملامتیه» می‌باشد. وجود چنین اشکالاتی، نشان‌دهنده این است که او شیعه نمی‌باشد و سلوک معنوی که ارائه داده است با سلوک عرفانی اهل‌بیت (ع) معارض است.

صوفیه تلاش نموده‌اند برای نفوذ در جامعه شیعی با ساختن داستان‌هایی، بزرگانشان را اصحاب خاص اهل بیت‌ (ع) نشان دهند؛ یکی از این افراد بایزید بسطامی است که با ساخت داستان‌هایی او را سَقا و صاحب سِرّ امام صادق(ع) و در داستانی دیگر برای او ملاقاتی با امام جواد(ع) بیان کرده‌اند؛ اما به دلائل متعدد، این داستان‌ها باطل و ساختگی هستند.