پیشوایان مسلک شیخیه به خصوص سیدکاظم رشتی، با کنار گذاردن مسیر اجتهاد و استنباط ضابطه‌مند از کتاب و سنت، روی آوردن به مکاشفه‌های ادعایی و تفسیرهای ذوقی و بی‌ضابطه، کنار گذاشتن روش نیابت عامه و اجتهاد و به کارگیری عبارات مغلق، تنها به دنبال مرید و مراد پروری بوده و از مسیر حقیقت فاصله گرفته‌اند.

نظرات شیخ احمد احسایی پیرامون نوع وجودی امام زمان (علیه السلام) و حلول آن حضرت از عوالم مختلف و در اجسام انسان‌ها، موجب شد تا زمینه‌ی مناسبی برای ظهور مدعیان دروغین مهدویت نظیر علی‌محمد شیرازی فراهم گردد. این در حالیست که به نصّ روایات مذهب معصومین (علیهم السلام)، امام زمان (علیه السلام) با بدن عنصری در بین مردم زندگی می‌کنند.

از خصوصیات شیخ احمد احسایی، دوری از علوم متداول و متعارف بود. از این‌رو پیشوای شیخیه، به علم رجال و مانند آن اهتمامی نداشت و مدعی بود به صرف نگاه به حدیث، می‌تواند صحت آن را متوجه شود. اما هرچند که ادعای شیخ احسایی با یک امتحان ساده نقش بر آب شد، لیکن طریقیت او، راه را برای ادعای علوم خارق‌العاده و انکار علوم اکتسابی هموار کرد.

شیخ احمد احسایی با مجهول‌الکُنه خواندن خداوند، حضرت علی (علیه السلام) را مخاطب آیه‌ی «إیّاک نعبد» در نماز دانسته است. اما به راستی او، چه دلیلی برای وجوب نظر به کُنه ذات الهی در نماز داشته تا آن را محال برشمرَد و حضرت علی (علیه السلام) را مخاطب آیه‌ی عبودیت قرار دهد؟! ادعایی که بعدها زمینه‌ساز ادعای خدایی پیامبرخوانده‌ی بهائی شد.

شیخ احمد احسائی، امامان معصوم (علیهم السلام) را آفریننده‌ی موجودات دیگر به اذن پروردگار دانسته و خالقیت، رازقیت و مشیت الهی را به اهل‌بیت (علیهم السلام) نسبت داده است. این در حالیست که معصومین (علیهم السلام)، با ادعای تفویض غالیان عصر خود به مخالفت برخواسته‌ و از کسانی که چنین مقاماتی برای ایشان قائل بودند، برائت جسته‌اند.

شیخیه دو معنای عام و خاص برای رکن رابع بیان کرده است. در جایی رکن رابع را عام و شامل تمامی شیعیان و در جایی آن را خاص و تنها شامل یک نفر می‌داند. برای حل این اختلاف می‌توان گفت: علمای شیخیه در ابتدا برای تبرئه‌ی خود معنای عامی را بیان کرده‌اند و سپس آن‌قدر آن را تخصیص زده‌اند که تنها شامل یک نفر می‌شود و او همان بزرگ شیخیه است.