آیات شریفه‌ی قرآن «قطعی لصدور» و با تواتر به دست ما رسیده، اعجاز پیامبر به شمار رفته، غیر قابل تحریف و کتاب رسمی دین اسلام می‌باشد؛ در حالی که احادیث قدسی از چنین امتیازاتی برخوردار نیستند و بیشتر آنها چون خبر واحد هستند (و نه متواتر) لذا قطعی الصدور نبوده، بلکه «ظنی الصدور» هستند یعنی استنادشان به پیامبر قطعی نیست.

در عظمت و احترام تربت مقدس حضرت سیدالشهداء همین بس که احکام آن با احکام قرآن برابری می‌کند که در روایات اهل‌بیت وارد شده که برخی از آنها عبارتند از: ازاله نجاست و طاهر نمودن قرآن نجس شده واجب؛ ازاله نجاست و طاهر نمودن تربتی که نجس شده نیز واجب است. قرآن مایه شفا و رحمت، تربت سیدالشهداء نیز مایه شفا و رحمت است.

موارد بسیاری از فضایل ویژه کربلا را می‌توان از روایات اهل‌بیت به دست آورد. مثلا در روایتی از امام صادق (علیه السّلام) آمده: «سجده بر خاک قبر امام حسین (علیه السّلام) نوری می‌بخشد که فروغ آن تا به زمین هفتم می‌رسد و هر که تسبیحی از تربت امام حسین به همراه داشته باشد، تسبیح کننده به حساب می‌آید حتی اگر در حال تسبیح نباشد.»

گرچه کعبه و حج بیت الله الحرام دارای ویژگی‌های منحصر به فردی است که در بسیاری از آیات قرآن کریم و روایات اهل‌بیت (علیهم السّلام) به آنها اشاره شده، امّا آنچه باعث شده شیعیان علاوه بر ارزش و اهتمامی که برای آن قائلند به کربلا نیز به عنوان یکی از مهم‌ترین اماکن روی زمین توجه داشته باشند روایاتی است که در این زمینه آمده است.

این جمله «کلّ یوم عاشوراء و کلّ أرض کربلا» گرچه به غلط در میان مردم و یا در زبان برخی خواص و اهل‌ علم شهرت یافته، ولی نه تنها برای آن سند و مدرکی وجود نداشته و از هیچ‌یک از امامان معصوم (علیه السّلام) صادر نگردیده، بلکه با حدیث صحیح‌السند امام صادق (علیه السّلام) از جد بزرگوارش امام حسن (علیه السّلام) که فرمود: «لا یوم کیومک یا أبا عبدالله» در تضاد می‌باشد.

از علامه حلّی نقل می‌کنند: در شبی از شب‌های جمعه که تنها به زیارت قبر اباعبدالله مشرف می‌شد. در میانه‌ی راه، شخصی پیاده به وی برخورد کرد و با ایشان همراه شد. در بین راه، شخص عرب مسا‌له‌ای مطرح کرد. علامه فهمید که این شخص، عالم است؛ به همین‌رو، برخی از اشکالات خود را از او پرسید؛ با کمال تعجب دید وی حلّال مشکلات و کلید معماهاست.