پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_  علمای شیعه در طول تاریخ بر استحباب زیارت عاشورا اتفاق نظر داشته و حتی بر مداومت روزانه‌ی  آن تاکید نموده‌اند که این خود شاهدی است بر ارزش و اعتبار بالای این زیارتنامه و صحت انتساب سند آن به معصوم (علیه السلام)؛ چرا که تا علمای شیعه بر اعتبار سند روایتی اعتماد نداشته باشند چنین پای‌بندی و مداومتی به آن نشان نمی‌دهند؛ به عنوان نمونه:

الف. امام خمینی بنیان‌گذارجمهوری اسلامی ایران، در دهه اول محرم، هر روز زیارت عاشورای معروف را می‌خواند؛ خادم ایشان گوید: «روزی نزدیک ظهر احساس کردم صدای ضجه و ناله می‌آید؛ کمی جستجو کردم، دیدم امام پشت بام منزل رفته، زیارت عاشورا می‌خواند و اشک می‌ریزد.»[1]

ب. آیت الله صافی گلپایگانی از مراجع حاضر شیعه در این زمینه می‌فرماید: «زیارت عاشورای معروفه با صد لعن و صد سلام را علمای بزرگ و مؤمنین و صلحاء، خلفا عن سلف اهل بیت (علیهم السلام) همیشه به آن اهتمام و بر آن تأکید داشته‌اند و سند آن نیز معتبر است و متن زیارت همان است که در «مفاتیح الجنان» آمده است.»

ج. یکی از ملازمان مرحوم آیت الله العظمی اراکی نقل می‌کند: برنامه آن حضرت این بود که بر بالای بام می‌رفت و به حالت ایستاده و رو به قبله به خواندن زیارت عاشورا با صد لعن و صد سلام می‌پرداخت و تا زمانی که توانایی جسمی داشت، حتی در روزهای برفی و سرد هم بدون کم و کاست به این کار ادامه می‌داد.

د. دکتر محمد هادی امینی، فرزند علامه امینی صاحب کتاب شریف «الغدیر» می‌نویسد: «در سال 1394 هجری قمری پس از گذشت چهار سال از فوت پدرم، شب جمعه‌ای پیش از اذان فجر، وی را در خواب دیدم او را شاد و خرسند یافتم. جلو رفته و پس از سلام و دست‌بوسی عرض کردم: پدر جان! در آن‌جا چه عملی باعث سعادت و نجات شما گردید؟ پدرم گفت: چه می‌گویی؟ مجدّدا عرض کردم: آقا جان! در آن‌جا که اقامت دارید کدام عمل، موجب نجات شما شد؟ کتاب الغدیر، سایر تألیفات، تأسیس کتابخانه‌ی امیرالمؤمنین (علیه السلام) (در نجف اشرف) و یا کار دیگر؟ پدرم گفت: نمی‌دانم چه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویی قدری واضح‌تر و روشن‌تر بگو. گفتم: آقا جان! شما اکنون از میان ما رخت بر بسته‌اید و به جهلن دیگر منتقل شده‌اید، در آن‌جا که هستید از میان صدها خدمات و کارهای بزرگ علمی، دینی و مذهبی کدام عمل باعث نجات شما گردید؟ پدرم درنگ و تأملی نمود و فرمود: فقط زیارت اباعبدالله الحسین (علیه السلام). عرض کردم شما می‌دانید که اکنون روابط بین ایران و عراق تیره و راه کربلا بسته است، چه کنم؟ فرمود: در مجالس و محافلی که جهت عزاداری امام حسین (علیه السلام) بر پا می‌شود شرکت کن، ثواب زیارت امام حسین (علیه السلام) را به تو می‌دهند. سپس فرمود: پسرجان! در گذشته بارها به تو یادآور شدم و اکنون نیز توصیه می‌کنم که زیارت عاشورا را هیچ‌گاه و به هیچ عنوان فراموش مکن؛ مرتبا آن را بخوان و بر خودت وظیفه بدان که دارای آثار و فواید بسیار زیادی است که موجب نجات و سعادت دنیا و آخرت تو می‌باشد.»[2] فرزند علامه امینی گوید: پدرم با کثرت مشاغلی همچون تألیف، مطالعه، تنظیم و رسیدگی به ساختمان کتابخانه امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نجف اشرف مواظبت کامل به خواندن زیارت عاشورا داشت و سفارش به زیارت عاشورا می‌نمودند و بدین جهت من خودم نیز حدود 30 سال است به خواندن زیارت عاشورا مداومت دارم.

مجموعه‌ی این نقل‌ها و صدها نقل دیگر حکایت از یک واقعیت قطعی دارد و آن اعتبار بالای این زیارتنامه نزدعلما و بزرگان مذهب شیعه است. آری مداومت بر خواندن زیارت عاشورا از سوی بزرگان و مراجع دین، برای حصول حوائج و عطایای مادی نبوده که برخی از عوام شیعه این‌گونه به پاره‌ای از دعاها و زیارات می‌نگرند، بلکه آنان به روح و محتوای حماسی آن نظر داشته و با خواندن آن به اوج معنویت رسیده و خود را برای سربازی در رکاب امام زمان (علیه السلام) آماده ساخته‌اند. مداومت بر زیارت عاشورا یعنی تجدید بیعت مکرر با امام حسین (علیه السلام) و شهدای کربلا و رسیدن به حالت استواری برای ایجاد آمادگی در قیام حضرت مهدی (علیه السلام) که باید در سجده‌ی پایانی به آن برسیم: «و ثبّت لی قدم صدق عندک مع الحسین و أصحاب الحسین الّذین بذلول مهجهم دون الحسین علیه السلام.»[3]

پی‌نوشت:

[1]. نشریه حوزه، مجله حوزه، شماره 37، ص 88.
[2]. نشریه حوزه، مجله حوزه، شماره 37، ص 88.
[3]. مصباح المجتهد، شیخ طوسی، مؤسسة فقه الشیعة، بیروت، ص 776.