پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ موارد بسیاری از فضایل ویژه کربلا را می‌توان از روایات اهل بیت (علیهم السّلام) به‌دست آورد که در این مقاله برآنیم تا به ذکر برخی از این روایات اشاره نماییم:
الف) ورود گروهی به بهشت از سرزمین کربلا بدون حساب؛
علاوه بر روایات اهل بیت (علیهم السّلام) در منابع شیعه، در منابع اهل سنت نیز روایت شده: راوی گوید: «همراه امیرمؤمنان (علیه السّلام) برای جنگ صفین رهسپار بودیم، که چون به سرزمین کربلا رسیدیم، با حضرت به نماز ایستادیم و چون نماز به پایان رسید، قدری از خاک زمین را برداشت و بویید و فرمود: خوش به حالت ای خاک! گروهی در تو به شهادت خواهند رسید که در روز قیامت از این سرزمین به پا خاسته و بی‌حساب و بی‌درنگ به بهشت وارد خواهند شد.»[1]
ب) استحباب سجده بر خاک کربلا و ذکر گفتن با تسبیح تربت؛
فقهای شیعه بر اساس روایاتی فتوا به استحباب سجده بر تربت امام حسین (علیه السّلام) داده‌اند که به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود؛ چنان که از امام صادق (علیه السّلام) روایت شده: «سجده بر خاک قبر امام حسین (علیه السّلام) نوری می‌بخشد که فروغ آن تا به زمین هفتم می‌رسد و هر که تسبیحی از تربت امام حسین (علیه السّلام) به همراه داشته باشد، تسبیح کننده به‌حساب می‌آید، حتی اگر در حال تسبیح نباشد.»[2]
در روایت دیگر آثار و ثواب سجده بر تربت امام حسین (علیه السّلام) را این چنین بیان فرموده‌اند: «معاویه بن عمار گوید: امام صادق (علیه السّلام) کیسه‌ای داشت که در آن تربت امام حسین (علیه السّلام) را نگاه می‌داشت و هرگاه به نماز می‌ایستاد، آن را بر سجاده‌اش می‌ریخت و بر آن سجده می‌کرد. امام (علیه السّلام) فرمود: سجده بر تربت امام حسین (علیه السّلام) هفت حجاب را پاره می‌کند (و به آسمان هفتم می‌رسد).»[3] در روایت دیگری سیره‌ی امام صادق (علیه السّلام) چنین بود که جز بر تربت جدّ غریبش امام حسین (علیه السّلام) به خاک دیگری سجده نمی‌کرد و این کار را از سر خشوع و خضوع برای خدا انجام می‌داد.[4]
ج) شفا در تربت کربلا؛
در مورد این‌که تربت کربلا مایه شفای هر درد و مرضی است، روایات فراوان است، از باب نمونه: امام صادق (علیه السّلام) فرمود: «نزد سر مبارک حسین بن علی (علیه السّلام) تربت قرمزی است که در آن شفای هر درد و مرضی است، جز مرگ.»[5] و در حدیث دیگری از همین امام معصوم آمده که بهره‌مندی از آثار تربت سیدالشهداء (علیه السّلام) را مشروط به اعتقاد به اثر آن نموده است: «به امام صادق (علیه السّلام) عرضه داشتم: آیا چنین است که تربت قبر امام حسین (علیه السّلام) نسبت به هر تربت دیگر مایه‌ی نفع است؟ حضرت فرمود: این‌گونه نیست؛ ولی به خدایی که معبودی غیر از او نیست، اگر کسی با اعتقاد به این‌که خداوند با این تربت به او نفع می‌رساند، آن را بردارد؛ حتماً از آن بهره می‌برد.»[6]

پی‌نوشت:

[1]. الأمالی، جرجانی، دار الکتب العلمیة، بیروت، ج 1، ص 241.
[2]. من لا یحضر الفقیه، ابن بابویه الصدوق القمی، جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة، قم، ج 1، ص 268.
[3]. وسائل الشیعة، شیخ الحر العاملی، مؤسسة آل البیت، قم، ج 5، ص 366.
[4]. وسائل الشیعة، شیخ الحر العاملی، مؤسسة آل البیت، قم، ج 5، ص 368.
[5]. کامل الزیارات، محمد بن قولویه قمی، مؤسسة نشر الفقاهة، ص 468.
[6]. الکافی، شیخ کلینی، دار الکتب الإسلامیة، تهران، ج 4، ص 588.