اسلام ناب
حضرت رقیه (علیها‌السلام) به عنوان سند دائمی مظلومیت امام حسین (علیه‌السلام) در عالم است که مورخان بی‌شماری در طول تاریخ، از به شهادت رسیدن ایشان در شام گواهی داده‌اند. ایشان هرچند خردسال بوده، ولی سبب شده تا ابد، شدت مظلومیت اهل بیت (علیهم‌السلام) و ظلمی که بر آنان شده بر کسی پوشیده نماند.
آدمی به طور طبیعی و غریزی در دنیا دلبستگی‌هایی دارد؛ به طور کلی می‌توان امیال ودلبستگی‌ها را به این صورت برشمرد: میل به شهوات؛ میل به طعام؛ میل به مال؛ میل به فرزندان؛ میل به خلود؛ میل به جاه و مقام، که این دلبستگی از امیال دیگر شدیدتر و ضرر آن بیشتر است.
مایلز ویندزور (Miles Windsor) گفته که انتخاب آقای رئیسی به عنوان رئیس جمهور ایران، خبری بد برای اقلیت‌های مذهبی در ایران است! در پاسخ می‌گوییم آقای ویندزور! شما حتی یک بار هم حاضر نشدید جنایات عربستان سعودی در حق پیروان دیگر ادیان را محکوم کنید! ثانیاً پیروان ادیان الهی در ایران، آزادند و حتی در مجلس، نماینده دارند. اما قبول داریم که حضور آقای رئیسی، یک خبر بد برای اسراییل، عربستان و مزدوران آنان است.
هر سال با فرا رسیدن ماه محرم، شبهه‌ی نهی پوشیدن لباس مشکی در عزاداری و مراسمات، از جانب وهابیت ودشمنان دیگر اهل‌بیت (علیهم‌السلام) در جامعه مطرح می‌شود. آنان با استناد به روایاتی از ائمه‌ی اطهار (علیهم‌السلام) لباس مشکی را، لباس فرعون و کفار معرفی می‌کنند؛ اما سنت اهل‌بیت بر پوشیدن لباس سیاه در عزاداری‌ها است.
واقعهی عظیم عاشورا و بیان نحوه‌ی شهادت برترین بندگان خدا، بیان‌کننده‌ی مظلومیت اهل‌بیت پیامبر (صلیاللهعلیهوآله) است؛ اما آن‌چه پرده از شقاوت لشکریان بنی‌امیه برمی‌دارد، نقل مقتل کودک شیرخواره‌ای است که مورخین اهل‌سنت با توجه به اوج مظلومیت این شخصیت، به آن پرداخته‌اند.
با توجه به این‌که شهادت امام حسین (علیه‌السلام) و اصحاب گرانقدر ایشان، روز دهم محرم اتفاق افتاده، اما چرا شیعیان از روز اول محرم به استقبال عزای سیدالشهداء (علیه‌السلام) می‌روند؟ با توجه به روایات اهل‌بیت (علیهم‌السلام)، دلیل آن علاوه بر سنت ائمه‌ی‌اطهار (علیهم‌السلام) براین نحوه عزاداری، پیراهن پاره و غرق به خون سیدالشهداء (علیه‌السلام) است که ملائکه به دستور خداوند متعال، آن را از عرش الهی آویزان می‌کنند.
برای امام حسین (ع) از روز اول محرم عزاداری می‌شود، و شروع مراسم عزاداری، قبل از سالروز شهادت امام حسین (ع) برای آمادگی و بهره‌مندی از آثار زنده نگه‌داشتن این نهضت الهی می‌باشد، و طبق راهنمایی ائمه اطهار، در تمام مناسبت‌ها یاد امام حسین (ع) احیا می‌گردد، که اوج آن در دهه‌ی اول محرم است.
با توجه به ادله عام و خاصی که در باب عزای سیدالشهداء وارد شده، گریبان چاک زدن در این مورد استثنا شده است. از جمله روایتی که با سند معتبر از معاویه بن وهب از امام صادق در جواز هر جزع و فزع در عزای سیدالشهداء وارد شده که می‌فرماید: «هر گونه جزع و فزع و گریه‌ای در مصیبت، مکروه است، جز آن که در عزای امام حسین باشد.»
دشمنان مکتب تشیع با ترویج این شبهه که گریه و عزاداری از رسومات جاهلیت است، سعی دارند عزاداری برای امام حسین را رسمی جاهلی قلمداد کنند و چنین القا کنند که اهل بیت عزاداری نمی‌کردند. این در حالی است که امام صادق نه تنها عزاداری کرده و در عزای جدش گریه می‌کرد، بلکه دیگران را نیز توصیه به عزاداری و گریه می‌کرد.
با توجه به ورود روایات و ادعیه‌ای که در قالب آن‌ها، از اولیاء الهی طلب می‌کنیم که ما را حفظ کنند، و با عنایت به این مسئله که شیعیان، هیچ‌یک از اولیاء الهی را هم‌ردیف و شریک پروردگار نمی‌دانند، بنابراین مشخص می‌شود که به کار بردن عبارتی همچون «اباالفضل علمدار، خامنه‌ای نگه‌دار» منعی ندارد.
مباهله براى اثبات و روشن شدن حق، پس از اقامه برهان است، و مخصوص زمان پیامبر نیست، بلکه دیگر مؤمنان نیز مىتوانند انجام دهند و مانعی نیست که هر کس با رعایت آداب آن (سه روز تهذیب نفس، روزه و غسل، و رفتن به صحرا در بین‌الطلوعین، لعن کسیکه حق را انکار کرده)، برای اثبات حقانیت خویش در مقابل دشمنان دین بتواند مباهله کند.
واقعه مباهله‌ی پیامبر اکرم (صلیاللهعلیهوآله) با علمای مسیحی نجران در 24 ذی الحجه سال نُهم هجری، نزدیک شهر مدینه اتفاق افتاد. حضور امیرالمومنین در این واقعهی مهم، به جهت اثبات نبوت و تصدیق رسالت پیامبر و نیز نفس پیامبر خوانده شدن از جانب خدای رحمان، اهمیت دارد.
بهترین توصیفی که می‌توان برای معرفی شخصیت امیرالمومنین بیان کرد، همان وصفی است که خدای حکیم فرموده است. زیبا‌ترین توصیف در روح کلماتی دمیده شده که قرار است پرده از چهره‌ی مردی بردارد و او جان پیامبر نامیده شود. خدا خواست تا مردم علی (علیه‌السلام) وصی و وارث علم پیامبر را، با رویداد مباهله بشناسند.
از منظر شیخ جعفر کاشف الغطاء (رحمه‌الله‌علیه)، ساخت قبه بر روی قبور اشخاص صالح و هم‌چنین تعمیر مقابر ایشان، بدین جهت که از مصادیق تعظیم در برابر آن بزرگواران به حساب می‌آید و هم‌چنین فواید ملموسی نیز به همراه دارد، امری مشروع، بلکه شایسته محسوب می‌شود.