پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ برخی از عقاید وهابیت، توضیحش آن عقیده را نقض می‌کند، مانند جهاد و علت آن؛ وهابیون در علتی که برای جهاد مطرح می‌کنند، می‌گویند ما نیز مانند جنگ‌های صدر اسلام با مشرکین، برای رساندن مشرکین حال حاضر به توحید عبادی، با آنان جهاد می‌کنیم؛ آنان اگر توحید ربوبی داشته باشند، توحید عبادی ندارند و باید به توحید عبادی و اخلاص در عبادت برسند.

تفاوت جهاد صدر اسلام و جهاد وهابیت در این است که طبق نظر اهل‌سنت، پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله با مشرکین و غیر مسلمانان می‌جنگید تا مسلمان شوند و «لا اله الا الله» بگویند؛[1] اما وهابی‌ها با مسلمانانِ شهادتین گفته می‌جنگیدند تا اعتراف کنند که قبلاً بر باطل و مشرک بودند و توحید عبادی را بپذیرند؛[2] ممکن است وهابیون بگویند که قصد دارند زمینه را برای پذیرش توحید عبادی فراهم کنند و تلاش آنان در راستای زمینه‌سازی است؛ باید گفت نیت و اخلاص در عبادت، امری اعتقادی و درونی است و باید افراد را با برهان متقاعد کرد و این امر با اجبار قابل تحقق نیست؛ [پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله نیز اعتقاد مسلمانان را با اجبار و جنگ به آنان تحمیل نکرد، بلکه با گفتگو و قول لیّن، معارف توحیدی را به آنان فهماند] و اگر حقیقتاً وهابیون تصمیم دارند افرادی را که گمان می‌کنند منحرف یا مشرکند، به توحید عبادی برسانند، باید بدانند که راه آن، جنگ، جهاد و اجبار نیست؛ جهاد به قصد ایجاد «خلوص» و «عدم شرک»، امری محال است و توحید عبادی و اِخلاص با اجبار حاصل نمی‌گردد و نمی‌توان آن را راستی‌آزمایی کرد. اعمال وهابیت در اجبار و خشونت نیز نشان می‌دهد که رفتار آنان، زمینه‌ساز هدفشان نبوده و برای این هدف، جنگ و جهاد عاقلانه نیست.

همچنین کشتن افراد منحرف و مشرک (به زعم وهابیون)،‎ با تئوری زمینه‌ساز بودن جهاد برای رساندن به توحید عبادی، سازگار نیست و این خود نوعی تناقض است؛ زیرا با از بین بردن انسانی که قرار است، جنگ و اجبار، زمینه‌ساز رسیدن او به توحید عبادی باشد، موضوع و متعلق حکم، منتفی می‌گردد؛ پس جهاد و قتل و کشتار، زمینه‌ساز هدف وهابیون نیست و از انسان مرده، نمی‌‎توان انتظارِ رسیدن به اخلاص در عبادت داشت.

اگر وهابیون بگویند روش آنان در جهاد علیه مسلمانان، همان جهاد ابتدایی است که در اسلام، جایز است، باید گفت قیاس جهاد ابتدایی و جهاد وهابیون با یکدیگر درست نیست؛ در جهاد ابتدایی طبق عقیده اهل‌سنت، رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله با مشرکین و کفار می‌جنگید تا مسلمان شوند و شهادتین بگویند؛ یعنی با زبان اسلام آورده یا اعمال ظاهری اسلام را انجام دهند و می‌‎توان با زور، کسی را به گفتن «لا اله الا الله» وادار کرد؛[3] اما نمی‌‎توان به زور و اجبار، کسی را معتقد به «لا اله الا الله» کرد یا نیت و انگیزه کسی را خالص و توحیدی کرد.

بنابراین وهابیون نمی‌توانند از این اشکال که اعتقاد، امری درونی است و با اجبار ممکن نیست، بگریزند؛ مگر اینکه همانند دیگر مسلمانان، «شهادتین» را ملاک اسلام بدانند و در جنگ‌‎های خود، شهادتین و عمل ظاهری اسلام را کافی بدانند که در این صورت بسیاری از جنگ‌های وهابیون که با مسلمانان انجام شده، نباید صورت می‌پذیرفت؛ جنگ‌های وهابیت، غالباً با مسلمانان صورت گرفت و با این ادعا بود که آنان گمراهند و به این صورت اموال مسلمانان را به غارت برده و عده زیادی را به خاک و خون کشاندند؛ وهابیت که مدعی تبعیت از سلف هستند، بدانند که آنان این تفکر را نداشتند که هر کجا غیرمسلمانی ببیند، خون و مالش را مباح بدانند؛ بلکه مسلمانان صدر اسلام با مردم دین‌‎های دیگر نیز تعامل داشتند و تا زمانی که آنان به عهد خود پایبند بودند، جنگی با آنها نکردند.

پی‌نوشت:
[1]. صحيح مسلم، ج4، ص1871 و ج1، ص53. «يَا رَسُولَ اللهِ عَلَى مَاذَا أُقَاتِلُ النَّاسَ؟ قَالَ: «قَاتِلْهُمْ حَتَّى يَشْهَدُوا أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللهُ وَأَنَّ مُحَمَّدًا رَسُولُ اللهِ، فَإِذَا فَعَلُوا ذَلِكَ فَقَدْ مَنَعُوا مِنْكَ دِمَاءَهُمْ وَأَمْوَالَهُمْ، إِلَّا بِحَقِّهَا وَحِسَابُهُمْ عَلَى اللهِ»». طبق نظر شیعیان، جنگ‌های صدر اسلام برای مسلمان کردن نبوده و دلایل دیگری داشته است.
[2]. «تناقضات وهابیت / جهاد برای اخلاص (قسمت اول)»
[3]. شیعیان درباره جنگ‌های پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله معتقدند که در راستای منتشر کردن دین اسلام و حفظ جامعه اسلامی و برپایی حکومت اسلامی انجام شد. به علت نقض پیمان مشرکان یا تحرکات نظامی آنان، پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله مجبور به جنگ می‌گردید و بسیاری از این جنگ‌ها دفاعی بوده و به قصد مسلمان کردن مشرکان به اجبار جنگی صورت نگرفت.