وهابیون، با طلب شفاعت از اموات به شدت مخالف بوده و آن را ممنوع تلقی کرده‌اند. آنان برای اثبات این مدعای خود به ادله‌ای ازجمله انقطاع اعمال بعد از مرگ و عدم سماع موتی استناد جسته‌اند حال آنکه با توجه به متون اسلامی، اعمال انسان، پس از مرگ، منقطع نمی‌شود، همچنین اموات نیز صدای زندگان را می‌شنوند.

از امور شایع بین مسلمانان، تبرک به قبر و آثار اولیاء است که از صدر اسلام شایع بوده و کسی با آن مخالفت نداشت، تا این‌که ابن تیمیه حرانی با فهم غلط از دین، این امر را شرک دانست و شاگردانش نیز اندیشه وی را ترویج دادند، تا این‌که با روی کار آمدن فرقه گمراه وهابیت بدترین برخوردها را با تبرک‌جویان داشتند، در حالیکه بعد از مرگ وی، مریدانش به آب غسل و کفنش تبرک می‌جستند و آب غسلش را از باب تبرک به خانه‌هایشان بردند.

علمای بزرگ اهل‌سنت به ناسزاگویی‌ها و توهین‌هایی که وهابیون به بزرگان دین داشته‌اند، اعتراف کرده‌اند؛ به عنوان مثال، احمد زینی دحلان، از علمای بزرگ اهل‌سنت، پرده از توهین وهابیت و کمتر نشان دادن پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از عصا، اشاره کرده است.

مسلمانان در کنار قبور اولیاء رفته و دعا می‌کنند، تنها به جهت عظمت و شرافتی که صاحب قبر نزد خداوند دارد و این را از بندگی در راه خدا کسب کرده است، و تنها می‌خواهند وی را واسطه خود و خداوند قرار دهند و هیچ‌گاه قصد عبودیت و بندگی صاحب قبر را ندارند که امری جایز و مشروع بوده و مورد تایید بزرگان اسلام قرار گرفته است.

ابن‌تیمیه امور مورد استغاثه را به دو قسم: «اموری که غیرالله نیز می‌توانند آن را انجام بدهند» و «اموری که غیر الله، توانِ انجام آن را ندارند» تقسیم کرده است؛ ولی در واقع، نوع سومی نیز هست که آن را «کرامات اولیاء الهی» می‌نامند و استغاثه در این امور هیچ منعی ندارد، چون خدا، قدرت انجام آن را به اولیاء خودش داده است.

از بن باز وهابی سؤال شد ذکرهایی مانند «لا اله الا الله» «الله اکبر» که در تشییع جنازه گفته می‌شود، مشروع است؟ پاسخ گفت: هیچ اصل و اساسی نداشته و در عادت گذشتگان هم نبوده؛ در حالی‌که در مسند احمد آمده پیامبر در تشییع جنازه‌ها، چهار یا پنج مرتبه این اذکار را مورد استفاده قرار می‌داد.