علم غیب داشتن پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) امری مسلم نزد مسلمانان است و تا قبل از وهابیت همه آن را پذیرفته بودند، اما با پیدایش فرقه گمراه وهابیت، این مساله از امور منافی با اسلام قلمداد شد، تا جایی که معتقد به آن را کافر و مشرک دانستند؛ با این وجود بزرگان سلفیه که وهابیت جیره‌خواران سفره ایشان هستند، علم غیب را برای انسان‌های عادی پذیرفته بودند.

هیچ عالم حدیثی معصوم نبوده و هر آنچه را که از روایات در کتابش نقل می‌کند باید بررسی سندی شود، و این فرقی بین علمای شیعه و اهل سنت ندارد، از این رو نباید در مورد کتابهای روایی، غلو کرد و مدعی شد که بعد از قرآن تنها این کتاب صحیح است و بقیه مشکل دارند.

زینی دحلان، عالم اهل سنت، می‌نویسد: (وهابیان) درود فرستادن بر پیامبر اکرم را بر روی منابر و پس از اذان، ممانعت می‌کنند؛ مرد صالح نابینای مؤذن، که پس از اذان صلوات می‌فرستاد نزد محمد بن عبدالوهاب آوردند، دستور داد او را به جرم درود بر پیامبر اسلام، بکشند؛ اگر بنا باشد کارهای زشت وهابیان را بنویسم، کاغذها سیاه و دفترها پر خواهد شد.

یکی از روایاتی که وهابیت آن را مأخذ و منبع فتاوای صادره از سوی خود می‌داند، این حدیث است که پیامبر به سهله گفت به سالم که به خانه شما می‌آید با اینکه بزرگ است، شیر بده، که او با تو محرم شود؛ بزرگان وهابی از جمله البانی، شیخ محسن عبیکان، شمس الدین بوروبی، و ...، فتوای رضاع کبیر و محرمیت توسط آن داده‌اند.

تبرک به قبر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) امری مشروع است که وهابی‌ها به مقابله با آن پرداخته‌ و کتاب‌های زیادی را در رد آن نگاشته‌اند، افزون بر اینکه در فضاهای مجازی و شبکه‌های ماهواره‌ای نیز به نقد این عمل روی آورده‌اند؛ در حالی‌که در سیره مسلمانان اهل سنت آمده که به احمد بن حنبل تبرک می‌جستند و وهابی‌ها هیچ نقدی به این عملکرد ندارند.

ادله فراوانی بر جواز طلب شفاعت از اموات دلالت می‌کند، از جمله، روایت مالک الدار که در مصادر محدثین اهل سنت نقل شده و بسیاری از حدیث شناسان معروف سنی مذهب، بر صحت آن اذعان کرده‌اند؛ از همین‌رو روایت مذکور، دلیلی مناسب در جهت احتجاج با وهابیت محسوب می‌شود.