شبهه
از البانی، شیخ نجدی‌ها و وهابی‌های تکفیری، در مورد این جمله «الله ورسوله أعلم» سؤال شده که آیا می‌توان آن را به کار برد؟ و ایشان در جواب گفته: «وإياكم أن تقولوا في مثل هذه المناسبة الله ورسوله أعلم لأن هذا شرك لفظي.[1] بپرهیزید از این‌که بگویید خداوند و رسولش داناتر هستند؛ چون به کار بردن این جمله شرک لفظی است.»
در ادامه، البانی علت شرک بودن این جمله را چنین می‌نویسد: از این نوع کلام، اعتقاد به علم غیب داشتن رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) فهمیده می‌شود!!! در حالی‌که تنها خداوند متعال است که علم غیب می‌داند و به این آیه قرآن استناد کرده که می‌فرماید: «عَالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلَى غَيْبِهِ أَحَدًا إِلا مَنِ ارْتَضَى مِنْ رَسُولٍ.[جن/26] او دانای غیب است و هیچ کس را بر غیب خود آگاه نمی‌کند؛ مگر آن‌کس را که به پیامبری برگزیده است.» پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) زمانی که زنده بود به او ابلاغ می‌شد؛ اما بعد از وفاتش در راه ملاقات رَبّش به‌خاطر پاداشش است.

پاسخ
در این‌جا چند نکته را باید البانی و مقلدینش توجه داشته باشند:
اولاً: در آیه، هیچ قیدی بر منحصر کردن دلالت آیه به زمان حیات وجود ندارد؛ ولی البانی آن را مقید به زمان حیات کرد، در حالی‌که قید، نیاز به دلیل دارد و آیه بر اطلاقش باقی است؛ هم زمان حیات، و هم زمان ممات را شامل می‌شود.
ثانیاً: مگر نه این است که خداوند متعال فرموده علمش را بر هر کس بخواهد آشکار می‌کند، چه منعی دارد که خداوند متعال، رسولش را بعد از مفارقت از این دنیا، به علوم آگاه کند؟ مگر این‌که بگوییم وهابی‌ها مانند یهودی‌ها فکر می‌کنند که خداوند قدرت چنین کاری را ندارد!!!
ثالثاً: شرک، شرک است و مقید به چیزی نمی‌شود؛ اگر گفتن این کلمه در زمان وفات رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) شرک است، در زمان حیات آن حضرت نیز شرک است و البانی، صحابه رسول الله را متهم به شرک کرده است.
رابعاً: فرض کنید شخصی از یکی از صحابه سؤالی می‌پرسید و او قادر به پاسخ‌گویی نبود، در حالی‌که رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در آن‌جا نبود، چنین می‌گفت: «الله و رسوله اعلم» طبق مبنای البانی صحابی که چنین پاسخی داده مشرک است. چرا که رسول الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) در آن‌جا حضور نداشته است!!!

پی‌نوشت:

[1]. البانی، محمد ناصر الدين، موسوعة العلامة الإمام مجدد العصر محمد ناصر الدين الألباني، صَنَعَهُ: شادي بن محمد بن سالم آل نعمان، مركز النعمان للبحوث والدراسات الإسلامية وتحقيق التراث والترجمة، صنعاء – اليمن، چاپ اول، 1431 هـ - 2010 م، ج3، ص1176.