وهابیان مدتی است که اصطلاح وهابیت را برای خود نمی‌پسندند و کتاب‌های زیادی نوشته‌اند که عقیده خود را عقیده سلف معرفی کنند و با این استدلال، خود را سلفیه می‌نامند؛ اطلاق سلفیه بر آنان اشتباه است و به آنان ارزش و اعتبار می‌بخشد و آنان را در جرگه مذاهب اسلامی متقدم وارد می‌کند؛ باید با اطلاق وهابیت بر آنان، جدایی آنان را از مذاهب متقدم اهل‌سنت بر همه مسلمانان آشکار کرد.

علمای فریقین، نام وهابیت را برای یک گروه ایجاد شده در قرن دوازدهم به کار بردند و پس از مدتی، آنان این نام را کنار گذاشته و به سلفیه تغییر دادند. علمای مذاهب اسلامی فهمیدند که وهابیان قصد دارند اثر منفی نام وهابیت را با پوشش نام سلفی از بین ببرند؛ از این‌رو نامی را انتخاب کردند که یک حرکت اصلاحی و روشنفکرانه در مصر ایجاد کرده بود و در بین مسلمانان آبرو داشت.

علمای فریقین، نام وهابیت را برای یک گروه ایجاد شده در قرن دوازدهم به کار برده‌اند؛ پس از گذشت یک و نیم قرن از زمان پیدایش وهابیت، تمام تلاش مفتیان وهابی این شد که نامی از وهابیت برده نشود و به آنان سلفیه و سلفی گفته شود. محققین و علمای مذاهب اسلامی فهمیدند که وهابیان با استفاده از عنوان سلفیه، قصد دارند خود را بین مذاهب اسلامی و گروه عظیم سلفیان اهل‌سنت قرار دهند تا هیچ مقاومتی در برابر تبلیغ تفکر تکفیری آنان صورت نپذیرد.

ابن‌تیمیه با اینکه معتقد به حیات ارواح در عالم برزخ است و می‌پذیرد که پیامبران و صالحان در قبر زنده‌اند و قادرند برای زنده‌ها دعا کنند، اما می‌گوید کسی حق ندارد از آنان طلب دعا کند، زیرا هیچ یک از سلف این کار را انجام نداده‌اند؛ ولیکن باید گفت در منابع معتبر اهل‌سنت، موارد بسیاری از توسل سلف به قبر پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله یافت می‌شود که این استدلال ابن‌تیمیه را مخدوش می‌کند.

بن‌باز سعودی ادعا می‌کند که حتی پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله هم از احوال اهل دنیا و آنچه در آن اتفاق مى‌‌افتد، اطلاعى ندارد، اما طبق آیات قرآن و روایات صحیح اهل‌سنت و نیز نظر علمای اهل‌سنت، نمی‌توان به طور مطلق، آگاهی را از ارواح برزخیان نسبت به دنیا نفی کرد؛ بخصوص پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وآله که یکی از شواهد خداوند در قیامت است.

وهابیون معاصر معتقدند بین عالم دنیا و عالم برزخ رابطه‌ای برقرار نیست و آنچه نقل شده استثناء است. پاسخ این است که مهمترین نشانه بر اثبات یک اعتقاد، وقوع آن است و ما روایات متعددی داریم که وقوع ارتباط، از طریق «گفت‌وشنود» را تأیید می‌کند و روایات به گونه‌‌ای است که نشان از استثنائی بودن آن وقایع ندارد.