سرزمین ایران از دیرباز مهد تفکرات عاشقانه و تأملات اشراقی بوده است. یکی از این بزرگانِ نام‌آور، جلال الدین محمد بلخی است که به «مولانا» و ایضاً‌ «مولوی» مشهور است. از شگفتی‌های زندگی او عشق سرشار وی به زبان و ادبیات عربی است.

یکی از پرسش‌های عموم خوانندگان و علاقه‌مندان شاهنامه، این است که آیا فردوسی در نظم حماسه ملی ایران، از لغات و ترکیبات عربی نیز استفاده کرده است؟ در پاسخ باید گفت بله... واژگان عربی و معرّب بسیاری در شاهنامه به کار رفته است.

بخشی از صحبت‌های ایشان به جایگاه زبان فارسی در ایران امروز و مخاطراتی که به دلیل عدم توجه کافی به این مؤلفه تأثیرگذار به وجود آمده است، اختصاص داشت. برآیند این سخنان را می‌توان در «پیشگیری از یک استحاله‌ی فرهنگی خزنده» خلاصه نمود. رویدادی که اگرچه علائم ملموس و فوری ندارد، اما در بلندمدت دارای پیامدهای نامطلوبی است...

اسلام‌ستیزی که در قالب عرب‌ستیزی خود را نشان می‌داد، جنبه‌ی سلبی اندیشه‌ی آخوندزاده بود. در برابر این مبارزه با اسلام و عربیت، آخوندزاده تصویری رویاگونه از ایران باستان ترسیم می‌نمود. ترسیمی که بر هیچ منبع و داده‌ی واقعی مبتنی نبود و سراسر رویایی کاذب بود. در مقابل، مبانی غربی تفکر آخوندزاده بخش ایجابی تفکر وی را تشکیل می‌داد...

میان برخوردهای زرتشیان و ملی گرایان با زبان و فرهنگ های گوناگون وارد شده به ایران، حساسیتی را بیشتر از آنچه درباره زبان عربی می‌بینیم، مشاهده نخواهیم کرد.
‌