از آنجا که شجاعت، جزء صفات یاران امام زمان(ع) است، بهائیان یکی از دلایل خود برای مهدویت علی‌محمد شیرازی را شجاعت یاران او برمی‌شمارند. این در حالیست که با بررسی تاریخ بابیت درمی‌یابیم که نه همگی آنان شجاع بودند و نه الگویی برای شجاعت داشتند و نه آمار کشته‌های بابی با منابع تاریخی سازگار است.

پیشوایان بهائیت، «قرة‌العین» زن بابی الگوی بهائیان را، مظهر و هم‌رده حضرت فاطمه (س) می‌دانند و سعی دارند بی‌عفتی‌های او را نیز توجیه کنند؛ اما به راستی، چگونه یک زن فراری، قاتل، شورشی و فاسد، می‌تواند مظهر یا هم‌رده سیده زنانی باشد که مصداق کامل تمام صفات پسندیده، میان تمامی مردم در طول تاریخ است؟!

عباس افندی یا عبدالبهاء، دومین پیشوای بهائیت بود که از کودکی، درس خیانت و خشونت را نزد پدر خود آموخت. او با زیرپا گذاشتن وصیت و پیش‌بینی پیامبرنمای بهائیت، برادرش را از جانشینی خود خلع کرد. عبدالبهاء در روابط سیاسی بسیار مرموز و زیرکانه عمل می‌کرد و همیشه به دنبال کسب حمایت قدرت‌ها بود. او در عین حال، خود را مسلمانی معتقد در فلسطین، جا می‌زد.

یهودیان مخفی یا همان آنوسی ها به منظور ایجاد تفرقه در جامعه اسلامی، ابتدا خود را مسلمان جا زده و جدیدالسلام لقب گرفتند. سپس به جهت ترغیب مسلمانان به مسلک بابی و بهائی درآمدند و در تقویت آن ها کوشیدند. در پایان هم پس از پا گرفتن مسلک بابی بهائی، از هردو دست شستند و به آیین یهود خود بازگشتند!

عبدالخالق یزدی یهودی که پیش از فتنه باب ادعای مسلمانی کرد، تأثیر بسزایی در زمینه سازی و گسترش بابیت ایفا کرد. ارتباط عبدالخالق با علی محمد باب، محدود به درس نبود و پیشوای بابیت کارهایش را به او گزارش می داد. عبدالخالقی که حتی پسرش را در راه حمایت از بابیت فدا کرد، پس از شیوع بابیت و ایجاد چنددستگی در ایران، به کیش یهود خود بازگشت.

بهائیان در مواجهه با جانشینی شوقی افندی در وصیتی منتسب به عبدالبهاء، سه دسته هستند. بهائیان اصلاح طلب، وصیتنامه را جعلی می دانند. دسته دیگر، آن را نسخ شده می‌دانند. عمده بهائیان هم صحت و عدم نسخ وصیتنامه را پذیرفته و عصمت بهاء و عبدالبهاء را زیر سؤال می‌برند؛ اما حکایت ذیل، گواهی بر بی میلی عبدالبها به شوقی افندی از زمان کودکیش دارد!