چگونه می توان از ظهور ادعای بابیت و پیامبری علی محمد باب، به دروازه انتقال به عصرجدید تعبیر کرد در حالی که دعوت او به بربریت و حتی منع از به‌کارگیری علوم رایج عصر خودش، عقبگردی قابل توجه برای بشریت بود؟! به راستی کسی که دستور به نابودی علم، فرهنگ و تمدن داد و بی عفتی را در مسلکش رواج داد، چگونه می تواند الگویی قابل تقدیر باشد؟!

عبدالبهاء در حالی علت ماندگاری بهائیت در جهان متلاطم را خطی مشی ثابت خود به عنوان رهبر این فرقه عنوان کرده که در هر زمان با روی کار آمدن قدرت جدید، مسیر و قبله خود را عوض می کرد تا از حمایت قدرت برتر بهره مند گردد. کسی که حتی در ابراز عقایدش هم ثابت قدم نبود و مزورانه آن را تغییر می داد!

تشکیلات و رهبران بهائی، بی توجه به خواست و وصیت پیشوایان خود و حتی بر خلاف حکم پیامبرخوانده بهائی در خصوص انتقال اجساد، اقدام به نبش قبر و جابجایی بقایای اجساد پیشوایان خود نمودند. از تشکیلات بهائی گرفته تا شوقی افندی و عبدالبهاء، همگی اقدام به نبش قبر و انتقال اجساد بزرگان بهائیت کرده اند!

حادثه غم انگیز ترور سه روحانی شیعه در مشهد الرضا (ع) ما را به یاد سابقه ترور علمای شیعه توسط اسلاف بهائی انداخت. اسلاف بهائیت که بهائیان به نیکی از آنان یاد می‌کنند، بیرحمانه عالم وارسته شیعه علامه برغانی را در محراب عبادت با سلاح سرد به شهادت رساندند.

طیب حاج رضایی به همراه حاج اسماعیل رضایی از فعالان قیام پانزده خرداد در سحرگاه 11 آبان ماه 1342 توسط رژیم پهلوی به شهادت رسیدند. لابی گری بهائیانی چون حبیب ثابت پاسال به دلایل عقیدتی، مانع وساطت علماء برای جلوگیری از اعدام این دو تن شد.

حسینعلی نوری که وابستگی شدیدی به استعمار داشت، سیاه‌مشق‌هایش را به عنوان وحی الهی معرفی نمود و فرقه‌ی بهائیت را تأسیس کرد. پس از او عبدالبهاء رهبری بهائیان را به عهده گرفت و بر خلاف وصیت و پیش‌بینی پیامبرخوانده‌ی بهائی، شوقی افندی را به جایگزینی برگزید. امروزه هم نهاد نامشروع بیت العدل، رهبری بهائیان را به عهده دارد.