پاره‌ای از فرقه‌های انحرافی باتکیه‌ بر اندیشه انسان‌ خدایی و عقل بسندگی، انسان را معیار حق و باطل دانسته و اساساً خود را بی‌نیاز از هدایت‌ها و اوامر حکیمانه الهی که توسط پیامبران ابلاغ شده است، می‌دانند.

از آموزه‌های غلط برخی از فرقه‌های انحرافی، ترویج عقاید و اندیشه‌های باطل در موضوع خداشناسی است؛ عقیده تشبیه و تجسیم خداوند، اندیشه انسان‌ خدایی و حلول ذات الهی در جسم برخی از بزرگان دین نمونه‌ای از اندیشه‌های غلط در این فرقه‌ها است.

فرقه اهل حق به مسئله مهدویت و اصل ظهور منجی معتقد است؛ اما در این مسئله بر اساس اعتقاد به حلول و تناسخ دارای عقاید خاصی است که این فرقه را از سایر معتقدان به موعود و مهدویت متمایز می‌کند.

یکی از گونه‌های غلو در فرقه اهل حق، غلو ورزی نسبت به آموزه‌های این آیین است. اهل حق آیین خود را برترین آیین و عصاره همه ادیان می‌دانند که ره آورد این ادعا، بی رغبتی به انجام تکالیف دینی و اباحه گری نسبت به اوامر الهی می باشد

غلو در آموزه های فرقه اهل حق را می‌توان در ابعاد مختلف از جمله بعد الحادی و غیر الحادی این تفکر بررسی و مشاهده نمود. رساندن افراد به مقام الوهیت و ربوبیت، حلول روح الهی در افراد و تشبیه و تجسیم خداوند از مهم‌ترین نمونه‌های بعد الحادی به شمار می روند.

جهل و نادانی از جمله عوامل مهم غلوورزی به شمار می آید. غالیان به علت جهالت و آگاهی های اندکشان از دین، تحلیل درستی از مفاهیم دینی ندارند و از آن ها تاویل های نادرستی که به غلو می انجامد، ارائه می دهند.