پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ شناخت صحیح از خداوند نقشی مهمی را در سلامت ایمان انسان و سعادت او در دنیا و آخرت ایفا می‌کند؛ چرا که خداشناسی هم نقطه آغازین دین و هم محور آن است؛ زیرا بدون شناخت خدا، شناخت دین ممکن نیست و دیگر معارف بدون توحید معنا ندارد و خداشناسی راه رسیدن به کمال انسانی است. قرآن کریم عبادت خدا را غایت خلقت جن و انس معرفی کرده است و از آنجا که راه رسیدن به عبادت خدا بدون شناخت خدا و ایمان به او مقدور نیست؛ معلوم می‌شود تکامل انسان از مسیر خداشناسی می‌گذرد و خداشناسی بالاترین آرامش و لذت را به انسان می‌بخشد و بر اساس کلام الهی تنها با یاد خداست که دل‌ها آرام می‌شود.

راه و معیار معرفت صحیح از خداوند را باید در آموزه‌های وحیانی و آگاهی‌ها و معارف توحیدی معصومین (علیهم‌السلام) جستجو کرد؛ چرا که اساس عرفان صحیح اسلامی و قرآنی بر متعالی بودن و منزه بودن خداوند از هرگونه شبیه و نظیر و حلول‌کردن در جهان و انسان و برتر بودن از هر وهم و گمان است و از این منظر، سنخ وجودی خداوند به‌عنوان خالق هستی با سنخ وجودی مخلوقات در کُنه و ذات متفاوت است و هیچ سنخیت و مشابهتی بین این دو وجود و موجود، نیست.

یکی از آموزه‌های غلط برخی از فرقه‌های انحرافی ترویج عقیده تشبیه و تجسیم خداوند و اندیشه انسان‌ خدایی و حلول ذات الهی در جسم برخی از بزرگان دین است. [1] این در حالی است که اهل‌بیت (علیهم‌السلام) کسانی را که به آنها نسبت الوهیت و خدایی می‌دادند، مورد لعن و نفرین قرار می‌دادند و تأکید می‌کردند که آنها بندگان خدا هستند و خداوند متعال منزه از آن است که شریک داشته باشد و یا در موجود و مخلوقی حلول کند و یا ذاتش با او متحد شود. لبه تیز برخورد امامان (علیهم‌السلام) با عقایدی بود که ضمن آنها، کوشش می‌شد تا جنبه‌ای از «الوهیت» به امامان نسبت داده شود. امام صادق (علیه‌السلام) در مذمت چنین عقیده باطلی فرمودند: «لَعَنَ اللهُ مَنْ قَالَ فِینَا مَا لَانَقُولُهُ فِی أَنْفُسِنَا وَ لَعَنَ اللّهُ مَنْ أَزَالَنَا عَنِ الْعُبُودِیَّةِ لِلّهِ، اَلَّذِی خَلَقَنَا وَ إِلَیْهِ مَآبَنَا وَ مَعَادَنَا وَ بِیَدِهِ نَوَاصِینَا؛[2] لعنت خداوند بر کسی که چیزی در حق ما بگوید که ما خود نگفته‌ایم، لعنت خداوند بر کسی که ما را از عبودیت برای‌ خدایی که ما را خلق کرده و بازگشت ما به‌سوی او و سرنوشت ما در ید قدرت اوست، جدا سازد».

رهبران و سازندگان بسیاری از فرقه‌های انحرافی و عرفان‌های کاذب، برای فریب‌ دادن پیروان خود و وادارکردن آنها به تسلیم در برابر خود، ادعای خدایی و یا اتحاد با ذات خداوند و یا حلول خداوند در خود دارند که همه اینها از مصادیق کفر و شرک بوده و از نظر شریعت مجازات مرگ دارد.

پی‌نوشت:

[1]. حسینی، سید محمد، دیوان گوره، باغ نی، کرمانشاه، ص5؛ جیحون‌آبادی، نعمت‌الله، حق الحقائق، ص812.

[2]. كشى، محمد بن عمر، محقق و مصحح: طوسى، محمد بن حسن، إختيار معرفه الرجال‏، ص 300.