از جمله شبهاتی که دشمنان مکتب تشیع مطرح می‌کنند، اینکه عزاداری و نوحه‌سرایی نکنید، زیرا نوحه‌سرایی از اعمال جاهلیت است. این در حالی است که امام باقر در مصیبت جدشان امام حسین گریه کرده و می‌فرمودند: هر مومنی که به خاطر شهادت حسین بن علی گریه کند و اشکش بر گونه‌اش جاری گردد، خداوند منان غرفه‌ای در بهشت به او دهد.

اشعث بن قیس در راه قتل مولا علی (ع) به ابن ملجم یاری رساند و این امر به خاطر کینه‌ای بود که از علی (ع) به دل داشت. چون مولا او را از حکومت آذربایجان خلع کرده بود. این از مظلومیت علی (ع) است، که در عصر خلافت، اشراف و سرمایه‌داران او را به خاطر عدلش تحمل نمی‌کردند، و اکنون، بازماندگان نسل بنی‌امیه به علی (ع) تهمت بی‌عدالتی می‌زنند! مظلومیتی که قرار نیست پایان یابد!

اهل بیت پیامبر (علیهم السلام) از جمله امام حسن (علیه السلام) به حدیث شریف غدیر که از پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آخرین حج معروف به حجة الوداع نقل شده، استناد می‌کردند تا هم یاد آوری باشد و هم مسلمانان به اصل و اساس آن پی ببرند، اما فرصت طلبان به این حدیث شریف جامع عمل نپوشاندند و دین اسلام بعد از رحلت پیامبر منحرف شد.

علی (علیه السلام)، نامی که هیچ مسلمانی نمی‌تواند از کنارش بی‌تفاوت عبور کند، این کودک گنجینه بی‌بدیل خلقتی شد که اگر میلاد مبارک این کودک نبود، مؤمنان پس از رسول اکرم (ص) ناشناخته می‌ماندند، قرآن از پراکندگی به یکپارچگی نمی‌رسید، حق برای چند صباحی مهلت خودنمایی پیدا نمی‌کرد و هیچ مصداقی برای حکومت عدل پدید نمی‌آمد.

سجده بر زمین از دیدگاه جمهور شیعه از شرایط صحت نماز است، ولی سید مصطفی طباطبایی بر خلاف مشهور شیعه، معتقد به جواز سجده بر فرش و امثالهم است. که نشان از بی‌اعتنایی ایشان به فقه اهل بیت است.

حضرت علی (علیه السّلام) که تنها هدفش حفظ اسلام و پایه اساسی آن یعنی وحدت بود، با خلفا بیعت کرد و از آنجا که روحش بالاتر از آن بود که به خاطر مقامات دنیوی کینه کسی را به دل گیرد با آنان صمیمانه رفتار نمود و در نتیجه این صبر انقلابی، آن‌چنان وحدتی میان مسلمانان به وجود آورد که مسلمانان به‌جای جنگ و اختلاف داخلی به صدور انقلاب عظیم اسلامی پرداختند...