ما در جنگ تحمیلی دعوای روی ریاست گردان نداشتیم، چرا؟ چون آن‌جا بحث جان دادن در میان بود و هرکسی فداکارتر و جنگ‌جوتر بود رییس می‌شد. اساس مدیریت در اسلام نیز چنین است هرکس که فداکارتر است باید جلو برود و دعوایی نباید در بین باشد.

فرد متأثر از هر عاملی نمی‌تواند حتی در زندگی روزمره خود موفق باشد. اگر چیزی را می‌دانید حق است و باید عمل شود و یا پشتیبانی شود، باید انجام شود. وگرنه اولین شخص که پشیمان خواهد شد، خود شخص است و آن موقع پشیمانی دیگر سودی ندارد. ما در انتخابات گذشته بعضی افراد را دیدیم که براساس احساسات ناپخته یا تنبلی و لجبازی و... از شخص باکفایت حمایت نکردند و پس چندی مشکلاتی بر کشور جاری شد که از قِبَلِ بی‌کفایتی همین مسئولین بوده است.

مناظرات انتخابات که از سال 88 کلید خورد علی‌رغم این‌که فواید بسیاری داشت اما بدلیل رعایت نکردن بعضی نکات ضررهایی نیز داشته است. نامزدهای انتخاباتی باید طبق رعایت اخلاق سیاسی فقط به بیان برنامه‌ها و سیاست‌های خود در حوزه‌ها مختلف بپردازند و یا برنامه‌های رغیب خود را به چالش بکشند نه این‌که این مناظرات برای عقده‌گشایی سیاسی باشد.

دشمن می‌کوشد افرادی را میانه‌رو جلوه دهد! همان کسانی که به آرمان‌های انقلاب پایبند نیبستند... و در مقابل، جوانان انقلابی را تندرو می‌نامد و از رهگذر این نزاع لفظی و جنگ روانی در پی رسیدن به اهداف خود است. پس هر عاقل و بلکه هر بی‌خرد و حتی هر حیوانی هم می‌داند که باید از دشمن برحذر بود! اکنون عده‌ای را چه شده که از درک این موضوع غافل اند؟!

در انتخابات ریاست جمهوری بعضا می‌بینیم که صرفا فرد بخاطر حزب و جناح چپ و راست رأی می‌دهد که این کاملا با مبانی اسلامی در تضاد است. فرد اگر دچار خطا شود مسئول است که چرا فرد اصلح را انتخاب نکرده و بر اساس احساسات و هوس به کاندیدای مد نظر رای دهد.

تأثیر هر رأی در انتخابات، در درجه اول استفاده از حق شهروندی، مداخله و شرکت در تصمیم‌گیری کلان کشور است که قانون اساسی برای واجدین شرایط قرار داده است و همچنین تکلیفی است که بسیاری از مراجع عظام نیز بر آن تأکید نمودند. در نهایت اثر رأی من، پشتیبانی از حاکمیت کشور و دست رد زدن به خواسته‌های بیگانگان خواهد بود.