یکی از اعتقاداتی که قران و روایات به آن اهتمام ورزیده‌اند مسئله‌ی توسل است که هم در قران و هم در روایات آمده است که توسل جستن به غیر خدای سبحان، و یاری خواستن از پیامبران و اولیای الهی به معنای شریک قرار دادن خداوند نیست، اما برخی با وجود چنین شواهدی چشم و گوش خود را بسته‌اند و نمی‌خواهند به این امر تن دهند.

ظلم و بیدادگری همواری در دنیا بوده و همیشه مظلومین عالم در رنج و عذاب از ستم زورگویان بودند. اما آن‌چه باعث تسلی دل مظلومین و همچنین تیری بر پیکر ظالمین است همان افشاگری است که از ایشان توسط مظلومین و یا حامیان ایشان انجام می‌شود و این مهم باعث قوت گرفتن مظلومین و نابودی ظالمین خواهد شد و افشاگری از یزیدیان نیز بر همین مبنا است.

با وجود آن که اصل مهدویت و اعتقاد به ظهور حضرت مهدی در آخرالزمان از قطعیات امّت اسلام است و هیچ‌ یک از علمای شناخته شده و معتبر اسلام با این موضوع مخالفت نکرده، با این وجود به شکل‌های مختلف تشکیک‌های در این موضوع صورت گرفته از این‌رو برخی مدعیند روایات مهدویت از طریق اهل‌سنت با سند صحیح نقل نشده است.

اگر شخصی فرد دیگری را وسیله قرار بدهد برای رسیدن به مقصود خود، یا از هر چیزی که انسان برای دست‌یابی به هدف خویش، با میل و رغیت به آن متوسل شود، توسل است. منظور از مقصود خداست. با جمله‌ی «ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ» در قرآن کریم که یعنی وسیله‌ای برای تقرب بجوئید می‌توان به این امر رسید، که خداوند از مؤمنین توسل را خواسته است.

از جمله ایرادات وهابیت نسبت به شیعیان در اظهار ارادت به ائمه (علیهم السلام) بوسیدن عتبات و ضریح‌های ایشان است. فهماندن این نکته به آنان که شیعیان هدفشان بوسه بر سنگ و فلز و غیره نیست و در واقع منظور ایشان ابراز ارادت نسبت به ائمه خود می‌باشد کاری بس دشوار است که علامه سید شرف الدین با هوش و ذکاوت به خوبی این کار را انجام داد.

خداوند زندگی و حیات را به بشر ارزانی داشته است و او را نماینده خود در زمین قرار داده است اما او را برای همیشه در این دنیا جاودانه قرار نداده است و به همه انسان‌ها وعده مرگ را داده است. بنابراین ظالمین و کسانی که با یه دست آوردن اندک قدرتی در این دنیا به ظلم و تحدی دست می‌زنند باید گفت که پایدار نخواهید ماند.