پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ در ابتدا و برای ورود به بحث خوب است تعریفی از واژه های «اهل سنت» و «اهل بدعت» داشته باشیم، تا این‌که در منطبق کردن آن با پیروان ایشان، واقعیت موجود روشن‌تر باشد. از آن جایی که سنّت در معنای متعارف آن به «سنّت نبوی» اطلاق می‌شود، می‌توان نتیجه گرفت، معنای حقیقی اهل سنت شامل عمل کنندگان به «سنت نبوی»، یعنی هر آن کسی‌که اولاً پیامبری حضرت رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را قبول داشته باشد و بخواهد در اعمال و رفتار مطابق با عملکرد ایشان گام بردارد، اطلاق می‌شود، و می‌توان وی را داخل در اهل سنت دانست و او را از پیروان رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) به‌حساب آورد.

«اهل بدعت» نیز به کسانی اطلاق می‌شود که چیزی را در دین و آموزه‌های دینی وارد و یا از آن حذف نماید. اگر اهل بدعت را به‌صورت خاص در مقابل اهل سنت قرار دهیم به کسانی اطلاق می‌شود، که نسبت به پیامبر و اعمال، رفتار و حتی اظهار ارادت نسبت به ساحت مقدس ایشان دچار کمی و کاستی باشند. حال با وجود این تعاریف و معانی، به سراغ مدعیانی می‌رویم، که خود را متعلق به گروه اهل سنت می‌دانند و طبعاً غیر آن را داخل در اهل بدعت به‌شمار می‌آورند.

وهابیت ادعا دارند که خود، اهل سنت واقعی بوده و ایشان هستند که نسبت به پیامبر اعظم (صلی الله علیه و آله و سلم) کمال ارادت را دارا هستند. با توجه به این ادعا به سراغ مکتوبات بزرگان و مفتیان فعلی این فرقه می‌رویم و نظرات ایشان را از نظر می‌گذرانیم: «هرگونه سفر برای بارگاه مطهرش، توسل به حضرتش، صلوات،[1] درود،[2] نماز و دعا نزد قبر مطهرش و اهداء هرگونه ثواب به روح ملکوتیش بدعت است و حرام، فاقد هرگونه ارتباط دو سویه با جهان هستی، هم‌سان و هم‌ارزش با دیگر مردگان، گنبد و بارگاه نورانیش محکوم به تخریب، جشن میلاد و سوگواری و عزا در سالگرد ولادت و شهادتش حرام و ...» [3] پیامبری که -نعوذ بالله - در روایات مورد استناد وهابیت مشرک زاده‌ای ناآگاه به بسیاری از امور معیشت دنیا، کم‌هوش و حافظه، فراموش کار، عاشق مطربان و رقّاصان، بی‌مبالات نسبت به اختلاط زن و مرد نامحرم، بی توجه به احکام شریعت، به نحوی که برخی صحابه به او گوشزد می‌نموده، گاهی برخی آیات قرآن را فراموش کرد، نمازهای عجیب و غریب خوانده که برخی از آن‌ها در آغل گوسفندان، به‌پا داشته می‌شد، در برابر دیگران ایستاده بول کرده، چندین بار برای خود کشی بر فراز کوه رفت، ولی جبرئیل او را منصرف کرد و در یک کلام روایاتی که زبان یاوه سرایان، دشمنان اسلام و ... را در برابر اسلام به گستاخی کشانده و خون هر انسان غیرت‌مند مسلمانی را به‌جوش در می‌آورد  را معتقد هستند. [4]

با توجه به اظهارات و طرز تفکرهای این فرقه ضاله، آیا سزاوار است که اینان نشان اهل سنّت را با خود یدک بکشند؟! آیا بهتر نیست که اینان، اهل بدعت شناخته شوند و در مقابل جسارت‌هایی که به ناحق بر پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) روا داشته‌اند، به کیفر و مجازات برسند؟

پی‌نوشت:

[1]. فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، ج3، ص481، رقم4994
[2]. زینی دحلان، فتنه الوهابیه، ص20
[3]. احمد بن عبدالرزاق الدویش، فتاوی اللجنه الدائمه للبحوث العلمیه و الافتاء، ج3، ص 10
[4]. توهین سران وهابیت به پیامبر اسلام