برقعی از بزرگان قرآنیون می‌گوید: «نباید با بهانه تأویل قرآن، آیات متشابه، عدم تفسیر به رأی و آیات متعارض در قرآن، مردم را از رجوع به قرآن بازداشت.» آیاتی که قرآن را "بیان للناس"، "هدی للناس" معرفی کرده، نشان از روشن بودن قرآن و بی‌نیازی آن به حدیث است. مشکل برقعی این است که فقط آیاتی که به نفع نظر اوست می‌آورد و آیاتی را که روشنی را در سینه اهل بیت (ع) دانسته لحاظ نمی‌کند.

حدیث، بعد از قرآن دومین منبع استنباط احکام نزد شیعه و اهل سنت بوده و بسیاری از احکام فقهی که توسط پیامبر اکرم (ص) تشریع شده، در قالب احادیث و روایات به ما رسیده است. اما عده‌ای فقط قرآن را تنها منبع و مصدر تشریع دین می‌دانند، مانند فرقه قرآنیون که فقط قرآن را حجت می‌دانند و سنت را انکار می‌کنند.

قرآنیون استدلال می‌کنند که چون خداوند محافظت از قرآن را ضمانت کرده و نگهداری حدیث را برعهده نگرفته، قرآن تنها منبع تشریع دین است و نمی‌توان احادیث را از مصادر تشریع دانست؛ اما روشن است که آنچه در قرآن آمده، در بسیاری از موارد کلیاتی است که نیازمند تفسیر است و بهترین مفسر قرآن احادیث نبوی و اهل بیت (ع) است.

سید مصطفی حسینی طباطبایی از سردمداران قرآنیون در کتاب «بررسی روایات ساختگی در کتب حدیث» به نقد روایات شیعه پرداخته و شیعیان را به پرهیز از روایات تشویق می‌کند. تعمیم ایشان از چند روایت به کل کتب حدیثی شیعه، نادرست است و نمی‌شود فقط به خاطر وجود چند حدیث ضعیف یا مجعول، حکم داد که تمامی روایات موجود در این کتب جعلی است.

شاخصه عمومی جریان فکری «اهل الذکر یا اهل القرآن» اتکاء به قرآن کریم و بی‌اعتنایی به روایات، حداقل در مقام تبیین کتاب خدا است. از این‌رو در تفسیر آیات الهی از روایات بهره نمی‌گیرند. آنها حتی در مورد حروف مقطعه قرآن که نمی‌توانند از آیات دیگر تفسیرش کنند، دست به توجیه زده‌ و آن را برای عصر نزول آیات، روشن دانسته‌اند.

قرآن و سنت، دو منبع بنیادین مهم دینی به شمار می‌روند، به گونه‌ای كه با كنار گذاشتن هر یك از آنها تصویری ناقص از پیکره دین ارائه می‌شود. بنابراین باید اذعان كرد كه این دو منبع،مهمترین منابع شناخت و تحلیل دین از نظر فریقین است. اینکه (قرآنیون) منع از کتابت حدیث را به پیامبر اکرم (ص) نسبت داده‌اند، نسبت اشتباهی است که شیعه آن را قبول نداشته و روایات آن را رد می‌کند.