از آنجایی که استعمارگران، آموزه های وحدت بخش قرآن و دین را مانع بزرگى بر سر راه خويش نسبت به تسلط بر كشورهاى اسلامی و چپاول منابع و ذخایر طبیعی آنها مى ‏بینند، لذا برای مهجور ساختن قرآن و كنار گذاشتن آن از زندگی سیاسی و اجتماعی مسلمانان به عنوان يك راهبرد اساسى تلاش می‌کنند تا از این طریق و نیز ایجاد تفرقه، بتوانند سلطه گرى‏ خود را در كشورهاى اسلامی تداوم بخشند.

صبحی منصور (از مروجان فرقه اهل سنت قرآنیان) مدعی است که با توجه به آیات قرآن، تنها قرآن راه مستقیم است و در نتیجه احادیث پیامبر (ص)، مسیری ناصحیح است. این در حالی است که آیات قرآن بر این اعتقاد، خط بطلان می‌کشد.

قرآن و حديث از مهمترين منابع فهم اسلام هستند که غالب شیعیان و اهل سنت، حجیت آن دو را قبول دارند، اما افراط برخی از مسلمانها در قرآن و در حديث، سبب به وجود آمدن جريان‌هايی خاص شد؛ افراط در حديث، به شکل اخباری گری در شیعه و اهل حدیث در اهل سنت بروز کرد. در بحث قرآن نیز، افراط گرايی به شکل قرآنیون در میان شیعه و سنی مطرح شد.

جناب قلمداران از قرآنیون شیعه معاصر که برای احادیث، اهمیتی قائل نیست و قرآن را برای فهم اسلام کافی می داند، در نقد امامت، امام را بی میل به خلافت دانست؛ در حالی که حضرت بارها به غصب خلافت اشاره کرده است.

سنگلجی‌ از قرآنیون معاصر معتقد بود که ابتدا باید ببینیم که مسلمانان در صدر اول اسلام قرآن را چگونه می‌فهمیدند تا از این طریق گرفتار اوهام و خرافات نشویم؛ وی متمایل به افکار وهابیت شد و تبرک و قربانی برای غیر خدا و توسل و استغاثه را از اقسام شرک دانست که در رد شبهات وهابیت پاسخ داده شده است.

قرآنیون معتقدند فقط قرآن بر پیامبر (ص) وحی شده است و سنت آن حضرت، منشأ وحیانی ندارد؛ لذا فاقد حجیت است. اما از نگاه قرآن کریم، آیات متعددی دال بر وجود وحی دیگر؛ غیر از وحی قرآنی دارد و از نظر حجیت، مثل وحی قرآنی است و آن همان سنت است.