عبدالله بن مسعود از کسانی بود که در اسلام آوردن از سابقین بود که 23 سال همراه پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) بوده و آن‌قدر ملازم آن حضرت بوده، که گمان می‌نمودند از اهل بیت ایشان است، معقول نیست که در مجموع 848 حدیث داشته باشد، و با این تعداد حدیث، از اعلم اصحاب رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) شمرده شده باشد.

عبدالله بن عمر، نزد علمای اهل سنت، از فقهای اصحاب شمرده می‌شود، با توجه به حالی که از او نقل نموده‌اند، که چنان در جمع‌آوری فعل و قول پیامبر اهتمام داشت که ترس دیوانه شدنش بود، و اگر غائب بود، سؤال می‌کرد و چیزی از سنت، از دست او نرفته است. ولی جای تعجب است که احادیث نقل شده از عبدالله بن عمر، کمتر از ابوهریره می‌باشد.

ابوذر غفاری در اوائل دعوت رسول خدا (ص) ایمان آورد و اولین کسی بود که اسلام خود را آشکار نمود. ولی فقط 281 حدیث به او نسبت داده شده است؛ او هم از نقل سنت رسول الله (ص) منع شد، ولی کسی نبود که از نقل احادیث خودداری نماید، که عاقبت به همین جرم به بیابان ربذه تبعید شد و در همان‌جا از دنیا رفت و علم و سنت کثیری را با خود برد.

در سال ششم هجری، پیامبر اکرم (ص) تصميم گرفت، به اتفاق مهاجرين و انصار، مراسم عمره، به‌جا آورد؛ ایشان به‌همراه ياران خود، در حال احرام به سمت مکه حرکت نمودند، اما مشرکین تصمیم گرفتند از ورودشان به مكه، جلوگيری نمايند. لذا ماجرا به صلح حدیبیه ختم شد. در این ماجرا یکی از اصحاب، به اين قرارداد و پذیرفتن پیامبر اعتراض كرد...

قبیله بنی‌امیه در رقابتی سخت با بنی‌هاشم، خواهان قدرت و سلطه بر مردم مکه و اطراف آن بودند، لذا از طرق مختلف سعی در کسب آقایی و شرافت می‌کردند. اما روزگار این توفیق را برایشان رقم نزد و فقط در برخی‌ مناسبت‌ها نامی از آنها در تاریخ مکه برده می‌شود. اما بنی‌هاشم کلیددار خانه خدا و امیرالحاج بوده، و سقایت خانه الهی را برعهده داشتند.

خلافت حق مسلّم حضرت علی (ع) بود، اما با نیرنگ برخی از اصحاب پیامبر اکرم (ص) این خلافت در محل اصلی خود قرار نگرفت. تا این‌که بعد از 25 سال این حقّ برباد رفته به اصلش بازگشت، اما این بازگشت خلافت هم بدون دردسر برای امیر مومنان نبود، بلکه جرثومه فسادی به مانند معاویه که دست نشانده خلفای قبلی بود کار را بر ایشان سخت گرداند.