پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عالمان اهل سنت در مورد زبیر می‌گویند که او چهارمین یا پنجمین نفری بود، که اسلام آورد؛ ابن حجر از قول عمر در مورد او نقل می‌کند: «ان الزبیر رکن من ارکان الدین.[1] زبیر ستونی از ستون‌های دین است.»
از این صحابی و رکن دین، فقط 38 حدیث نقل شده است،[2] و بخاری در صحیح خود فقط 9 حدیث او را آورده است.[3]
آیا زبیر با این 38 حدیث رکن دین شده است؟
روایات نقل شده از زبیر بسیار کم است، خصوصاً نسبت به زندگی طولانی او که همراه پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در مدینه و مکه داشته است.
پس زبیر نیز احادیث زیادی را بدون این‌که به امت رسول خدا برساند، با خود به عالم برزخ برده است!
عبدالله فرزند زبیر می‌گوید: «قلت للزبیر: إنی لا اسمعک تحدث عن رسول الله کما یحدث عن فلان وفلان؟ قال: أما أنی لم أفارقه! ولکن سمعته یقول: من کذب علیّ فلیتبوأ مقعده من النار.[4] به پدرم زبیر گفتم: نمی‌شنوم مانند فلانی و فلانی، از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) حدیث نقل کنی؟ او گفت: من همراه پیامبر بودم، ولی از او شنیدم که فرمود: هر کس به من دروغ ببندد، در قیامت مقعدش از آتش پر خواهد شد.»
آیا گفته‌ی زبیر می‌تواند دلیلی برای ترک نقل احادیث رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) باشد؟! در حالی‌که رسول خدا از احادیث دروغ، منع نموده است، نه از احادیث صحیح و مفید؛ مگر این‌که بگوییم در زمان زبیر عده‌ای بوده‌اند، که برای دل‌خوشی حاکمان وقت، احادیث دروغ هم به رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) نسبت می‌داده‌اند و زبیر آقایی کرده و تقوا پیشه نموده و خودش را از نقل احادیث دروغ حفظ کرده است، اما جای این سؤال است که چرا احادیث صحیح را هم نقل نکرده است؟!
شاید تنها جوابی که می‌شود به این مسئله داد، این است که زبیر هم مثل دیگران، از طرف حاکمان از نقل احادیث منع شده بود.

پی‌نوشت:

[1]. الاصابة، ابن حجر، بیروت: دار الكتب العلمية، 1415ق، ج2، ص460.
[2]. «الزبير بن العوام: ثمانية وثلاثون حديثاً.» جوامع السیرة و خمس رسائل اخری لابن حزم (الرسالة الثانیة: اسماء الصحابة الرواة و ما لکل واحد من العدد)، ابن حزم، مصر: دارالمعارف، ص280.
[3]. «الزبير بن العوام بن خويلد الأسدي تسعة أحاديث.» هدی الساری، مقدمه فتح الباری، ابن حجر عسقلانی، بیروت: دارالفکر، 1415ق، ص659.
[4]. صحیح بخاری، بخاری، دار الفكر للطباعة والنشر والتوزيع، 1401ق، کتاب العلم، باب إثم من کذب علی النبی، ج1، ص35.