بر خلاف آنچه صوفيه درباره سياست و دخالت در آن سخن مي‌گويند، در عين حالي که بيشتر طريقت‌ها از درگيري سياسي دوري مي‌جستند، برخي از آن‌ها به آن‌چه مي‌توان آن را امور سياسي خواند علاقه داشتند. قابل تصور است که ادعاي بعضي از مشايخ به عقل و خرد نبوي – که ظاهرا از حضرت محمد(صلي الله عليه و آله) به ميراث برده بودند- احتمالا ايشان را بر آن داشته تا رسالت سياسي براي خود قائل شوند.

اگرچه حیات صوفیانه در مجموع حیاتی مبتنی بر تامل و مراقبه بود، اما با این حال از طریقتی تا طریقت دیگر و از شیخی تا شیخ دیگر تفاوت می‌کرد. طریقت حلقه سازمان یافته اخوتی بود که پیرامون شیخی شکل می‌گرفت. به مرور زمان شمار زيادي فرقه‌هاي صوفي در کشورهاي مختلف پيدا شد که به لحاظ شيوه زندگي طيف وسيعي را تشکيل مي‌دادند.

آنچه در سلسله نعمت اللهيه از اهميت زيادي برخوردار است مساله اتصال سلسله اقطاب است که بايد بنا بر قوانين ايشان يدا بيد و با اجازه کتبي از قطب قبلي به قطب بعدي باشد، اما اين اتصال در جاهايي قطع گرديده و اين به معني غير قانوني بودن اقطاب بعد از انقطاع سلسله است که صوفيه سعي در توجيه اين مساله به طرق مختلف دارند تا به اقطاب خود وجاهت قانوني بدهند.

متصوفه به زعم باطلشان با قانونمند نشان دادن خویش قصد دارند، از معرض اتهام منحرف بودن بگریزند! که این نشدنی است.

صوفیه در قرون اخیر به جهت پتانسیل های خوبی که برای استعمار داشت مورد توجه ایشان قرار گرفت. در دویست سال گذشته می بینیم که رویکرد صوفیه از فرقه ای عبادی به عبادی سیاسی تبدیل شده و برخلاف ادعای ایشان که مصرند که خود را دور از سیاست معرفی کنند؛ در متن بازی های سیاسی به ایفای نقش پرداخته اند.

با توجه به این موضوع که فرقه های تصوف به ادعا زنده بوده و ادامه ی حیات می دهند! باید گفت که این موضوع (شیعه بودن ایشان) با دلایلی رد می شود!