مروان بن حکم بن ابی‌العاص در سال دوم هجری (و بنا بر قولی در سال پنجم هجرت)، در روز وقوع جنگ احد متولد شد و از این رو، وی در زمان رحلت پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) در سن حدود هشت سالگی بوده و موفق به دیدار پیامبر نشد و بنابراین نمی‌توان وی را صحابی دانست. شاید مروان از این جهت موفق به دیدار پیامبر نشد که رسول خدا وی را به همراه پدرش به طائف تبعید کرد و این تبعید تا زمان به حکومت رسیدن عثمان ادامه یافته بود و از این جهت وی کینه پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را در دل داشت.

مروان به دستور عثمان از طائف بازگردانده شد و از سویی مروان با به عقد درآوردن دختر عثمان، پایگاه خود را در حکومت عثمان استحکام بخشید.[1] اما در نهایت و با این‌که کاتب و امین عثمان بود به حکومت وی طمع کرد و با جعل یک نامه و افشا شدن آن، زمینه قتل و شورش علیه عثمان را فراهم آورد و در ادامه به خون‌خواهی او، به طلحه و زبیر ملحق شد و در جنگ جمل شرکت کرد، اما وقتی شکست را احساس کرد، طلحه را به قتل رساند.[2]
از جمله کارهای دیگر مروان این‌که در روز واقعه حرّه، مسلم بن عقبه را که از طرف یزید به مدینه حمله‌ور شده بود را همراهی کرد و وی را به جنگ با مردم مدینه تحریک نمود.[3]

پی‌نوشت:

[1]. ذهبی، سیر اعلام النبلاء، موسسه الرساله، بیروت لبنان، ج3، ص476-479
[2]. ذهبی، سیر اعلام النبلاء، موسسه الرساله، بیروت لبنان، ج3، ص40،36،35
[3]. ابن سعد، الطبقات الکبری، دار صادر، بیروت لبنان، ج5، ص39