محمد بن جریر طبری، تاریخ نویس مشهور اهل سنت اذعان می‌‌کند که معاویه بن ابوسفیان در زمان استانداری و بعد از آن، در زمان پادشاهی خود بر امت اسلامی، به جای آن‌که سبب تبلیغ و ترویج اسلام به مناطق مختلف دنیا باشد، سبب ترویج بت‌پرستی و تجارت بت بوده است؛ هندوستان بهترین بازار برای فروش بت‌های معاویه بود.

ابوسفیان همزمان با ظهور اسلام از بزرگان قریش بود؛ او پس از اینکه شکست مشرکین را قطعی یافت، به ناچار مسلمان شد. با اینکه در ظاهر مسلمان بود، در گزارشهای تاریخی مواردی یافت شده که عدم اعتقاد وی به اسلام و خداوند را می‌رساند. برخی از صحابه نیز بر نفاق او شهادت داده‌اند.

از اوزاعی نقل شده است که زمانی‌که سر امام حسین آورده شد، مردی از شام بلند شده، و امام حسین و پدرشان را لعن و نفرین کرد؛ واثله صحابی بلند شد و قسم یاد کرد که پس از شنیدن حدیث کساء از پیامبر اکرم، همیشه حب اهل بیت را داشته‌ام و ماجرای آیه تطهیر را نقل کرد؛ گفته شده که اوزاعی در فضائل، غیر از این حدیث نقل نکرده است. ... از زهری نیز در فضائل، فقط یک حدیث نقل شده است و علت آن ترس از بنی‌امیه بود.

ابن ابی‌هریره که از بزرگان مذهب شافعی به شمار می‌رود، به عنوان یکی از مدافعان بنی‌امیه با پیروی از اندیشه‌های امویان می‌نویسد: اگر بلند خواندن «بسم الله الرحمن الرحیم» جزء شعارهای شیعیان شده باشد، مستحب است به خاطر مخالفت با آنان «بسم الله الرحمن الرحیم» را آهسته بخوانیم.

بر خلاف وهابیت بسیاری از علمای اهل‌سنت معتقد به جواز بلکه استحباب لمس کردن و بوسیدن قبور اولیای الهی و در رأس آن‌ها پیامبر اسلام هستند. سمهودی می‌گوید: «هنگامیکه بلال از شام برای زیارت پیامبر مشرّف شد، نزد قبر پیامبر آمد و نزد قبر گریه می‌کرد و صورتش را بر آن می‌مالید. سندهای این روایت خوب است»

معاویة بن ابوسفیان جزء صحابه‌ای است که پرونده‌ای سیاه و تاریک دارد. او جزء معدود افرادی است که مورد لعن و نفرین رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) قرار گرفت. با این اوصاف دوستداران او برای تطهیر او، فضادلی جعلی را نقل می‌کنند تا چهره واقعی او را بپوشانند. شاید هم می‌خواهند با نقل چنین اکاذیبی او را هم‌طراز حضرت علی قرار دهند.