تشکیلات بهائیت مدعیست که بر اساس آیین بهائی، بهائیان صرفاً موظف هستند پیام مسلک خود را برسانند و حق ندارند دیگران را به دین و مسلک خود وارد کنند. این درحالیست که علاوه بر یکی بودن تبلیغ بر هر دو معنا یا مقدمه بودن یکی بر دیگری، تشکیلات بهائیت تمام تلاش خود را بر تبلیغ حداکثری برای تغییر عقیده مردم گماشته است.

رهبران و تشکیلات بهائیت، انتشار تصویر، صوت و فیلم از پیشوایان بهائیت را به صورت عمومی ممنوع اعلام کردند و آن را مختص مناسبت‌ها و مراسم‌های خاص بهائی دانستند. اما بی‌شک انتشار تصویر، صوت و فیلم بهاء و عبدالبهاء، منجر به تقدس‌ بخشی به آن‌ها می‌شود و گوشه‌ای از اشتباهاتشان را برای عموم به رخ می‌کشد.

کانال تبلیغی بهائیت مدعی شد عبدالبهاء بر این باور بود که نباید محبّت را ابزار تبلیغ کرد و در تبلیغ بهائیت نباید به ریاکاری متوسل شد. اما با نگاهی به متون و سابقه بهائیت درمی‌یابیم که پیشوایان بهائی از حسینعلی نوری گرفته تا عبدالبهاء و شوقی افندی، استفاده ابزاری از محبّت و کمک به دیگران را یکی از ابزارهای مهم تبلیغی بهائیت شمرده‌اند.

نویسنده کتاب سال‌های سکوت معتقد است بهائیان، روزهای سیاهی را پس از سقوط امپراطوری تزاری در روسیه از سر گذرانده‌اند؛ روزهای توأم با شکنجه، اخراج و اعدامی که تشکیلات بهائیت ترجیح داد بایکوت خبری شود. این درحالیست که تشکیلات بهائیت همواره با دروغ و بزرگ‌نمایی تلاش دارد تا سیمایی تاریک از ایران و شیعه به جهانیان ارائه دهد.

پیش از اشغال فلسطین به دست انگلیس و تشکیل اسرائیل، بهائیان از زمین‌های کشاورزی آباد و پرباری در آنجا برخوردار بودند که اینک خبری از سرنوشت آن‌ها در دست نیست. اما چگونه بیت العدلی که به بهانه حقوق بهائیان و به دنبال احیای زمین‌های تشکیلاتی، مصادره‌ای و تصرف در اراضی ملّی ایران غوغا به‌پا می‌کند، نسبت به زمین‌ها، نقض حقوق و آزادی بهائیان در فلسطین اشغالی سکوت را برمی‌گزیند؟

مترجم عبدالبهاء در سفر به غرب که تمدن الملک نام داشت، بخاطر دختربازی و دیر آمدن به محل اقامت توسط عبدالبهاء، با لگام اسب ادب شد. او سرانجام بخاطر تشکیل محفل اتحاد میان بهائیانی که ناقضین نامیده می‌شدند از بهائیت طرد شد. اما آیا احکام و اخلاقیاتی که در بهائیت ترویج می‌شود، نوع برخورد با تمدن الملک را تأیید می‌کند؟