پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ سوگواری برای حسین بن علی (علیه‌السلام) و یاد کردن از فاجعه خونین نینوا اگر به طرز صحیح انجام گیرد، علاوه بر ارزش های اسلا می و معنوی كه دارد، اصولاً خود یك عمل منطقی و معقولی است كه از عواطف انسانیت و حس حمایت از مظلوم سرچشمه می‌گیرد. با كمال تأسف، گاهی به نام عرض ارادت به پیشگاه مقدس امام حسین (علیه‌السلام) كارهایی انجام می‌شود كه در برابر دنیای روز موجب شرمساری و سرافكندگی است؛ كارهایی كه نه با مقررات اسلامی سازش دارد و نه از نظر منطق، صحیح و قابل درك است.

برای نمونه باید موضوع قمه زدن را یاد كرد؛ این عمل ناراحت كننده... نه تنها با هیچ اصلی قابل تفسیر نیست، بلكه مخالفان و دشمنان اسلام در داخل و خارج، از آن به صورت یك حربه مؤثر و قاطع علیه آیین مقدس ما استفاده می‌كنند.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، جریانی تحت تأثیر محافل روشنفكری در ایران شكل گرفت كه با عزاداری امام حسین (علیه‌السلام) به صورت سنتی، به مخالفت پرداخت. بنیانگذار جمهوری اسلامی در مقابل این تفكر با شدت ایستادند و طی چندین سخنرانی، به تبین نقش مجالس عزای حسینی در حفظ و بقای مكتب تشیع پرداخته و ضرورت برگزاری مراسم عزاداری به همان شیوه سنتی را مورد تأكید قرار دادند.
با گسترش برخی مظاهر آزار جسمانی از قبیل قمه زنی، تیغ زنی، ضرب و لطم در مراسم سوگواری امام حسین (علیه‌السلام) و امكان بهره برداری دشمنان از این رفتارها، ایشان با صدور حكمی از قمه زنی نهی و جواز سایر انحاء عزاداری را مشروط به عدم وهن اعلام فرمودند.(1)

در پی این حكم حضرت امام خمینی (رحمة‌الله‌علیه) آیت الله شهید سید محمد باقر صدر و شهید مطهری و جمعی از علمای بصیر به حمایت از این اقدام و محكومیت این اعمال پرداختند.(2)
شهید مطهری با ذكر سابقه ورود قمه زنی به ایران می‌نویسد: «قمه زنی و بلند كردن طبل و شیپور، از ارتدوكس‌های قفقاز به ایران سرایت كرده و چون روحیه مردم برای پذیرفتن آنها آمادگی داشت، همچون برق در همه جا گسترش پیدا کرد.»(3)

شهید آیت االله مطهری در كتاب حوزه و روحانیت نیز به این مبحث پرداخته، می‎فرمایند: «قمه زنی در شرایط فعلی، هیچ دلیل عقلی و نقلی بر آن نداریم و یكی از مصادیق بارز تحریف محسوب می‌گردد و حداقل اینكه در زمان فعلی، باعث زیر سؤال رفتن تشیع می‌گردد. از برنامه‌هایی كه هیچ ارتباطی با اهداف امام حسین (علیه‌السلام) ندارد، تیغ، قمه و قفل زدن است؛ قمه زدن هم همین طور است؛ این كار، كار غلطی است.»(4)

پی‌نوشت:
1. خمینی، سید روح‌الله، استفتائات امام خمینی، ج10، ص634،  س 12555.
2. ابراهیم الحیدری، تراژدی كربلا، ترجمه علی معموری، ص459.
3. مطهری، مرتضی، جاذبه و دافعه علی(ع)، ص154.
4. همان، حوزه و روحانیت، ج2، ص173.