پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ عرفان ثابتی سخنگو و تئوریسین فرقه بهائیت فروردین ماه 1403 با شرکت در برنامه گفتگوی اینترنشنال، به اسلام، علما، احکام و جمهوری اسلامی توهین کرد. او با کمال وقاحت، فقه و اجتهاد علمای شیعه را به جعبه ابزار قتل و خشونت تعبیر کرد و اسلامِ جمهوری اسلامی را خشونت بنیاد، غارت سالار و متحجر، اما با تکنولوژی مدرن خواند.

ثابتی روایت جمهوری اسلامی از دین اسلام را خشونت خواند و فقه شیعه را به دلیل گره خودردن با قدرت، به باتلاق و لجن‌زار تشبیه کرد. او گفت: باید به تمام این جعبه ابزار فقه لگد زد و همه دستگاه فقه و روحانیت را به یکباره کنار زد.[1]

اما در پاسخ به توهین این مزدور تشکیلات بهائیت، به اندیشه و احکام اسلام و جمهوری اسلامی باید گفت:

اول: توهین و جسارت مبلّغ مشهور بهائیت به علما و فقه شیعه درحالیست که بر اساس متون بهائیت، بهائیان موظف به تکریم علماء و بزرگان شیعه هستند؛ چنانکه در کتاب‌های آنان می‌خوانیم: «بر حسب فرمان حضرت مؤسس یعنی بهاءالله، این طایفه (بهائیان) در حق احدی بد نمی‌گویند، حتی در حق اَعدای (دشمنان) خویش؛ چه که سبّ و لعن و زشت‌گویی، حرام قطعی است، تا چه رسد به (سبّ و لعن) بزرگان شیعه که در جلالت قدر و عُلوّ ایشان، شبهه‌ای نیست...».[2] البته با توجه به اینکه پیشوایان بهائیت خود هم علمای اسلام و خصوصاً شیعه را آماج توهین و تحقیر ساخته‌اند،[3] پس مشخص می‌شود که شعارها و تبلیغات بهائیت بر خوش‌گویی، دوستی و محبّت به دشمنان و ظالمین، پوچ و توخالی است.

دوم: عرفان ثابتی پیش از آنکه اجتهاد علمای شیعه را به جعبه ابزار قتل و خشونت تعبیر کند و اسلامِ جمهوری اسلامی را خشونت‌ بنیاد بخواند، بهتر است تا نیم نگاهی هم به احکام، تاریخ و منش فرقه خود داشته باشد. با نگاهی گذرا به تاریخ بهائیت درمی‌یابیم که پیامبرنمای این فرقه، یکی از رهبران جریان تروریستی بابیت بود؛ جریانی که سه جنگ خونین در ایران به راه انداخت. به اعتراف عبدالبهاء، جریان بابیت، منطقی جز نسل‌کشی مخالفین، سوزاندن کتاب‌ها و تخریب بناها نداشت.[4] حالا پیروان این جنبش، اسلام را به خشونت متهم می‌کنند؟

مزدور بهائیت احکام اسلام و فقه شیعه را خشن می‌خواند درحالی که احکام بهائیت سرشار از خشونت، بی‌رحمی و عدم تناسب مجازات با جرم است. چنانکه در بهائیت، حکم به زنده‌ سوزی آدمی بخاطر سوزاندن خانه‌ای بی‌جان می‌شود [5]؛ یا به سبک قرون وسطایی، دستور به داغ نهادن بر پیشانی دزدها می‌شود.[6] آیا این پیامبرنمای بهائیت نبود که صراحتاً هدف رسالتش را در ستیز با دشمنان بهائیت تعریف کرده است: «قد جعله الله نوراً للموحّدین و ناراً للمشرکین؛ خداوند او (یعنی بهاءالله) را نوری برای موحدین (بهاییان) و آتشی برای مشرکین (منکرین بهاییت) قرار داده است».[7] عرفان ثابتی مشکل اصلی اسلام را گزاره حکومت و قدرت در آن خواند؛ در حالی که رهبران بهائیت هم هدف نهایی خود را تشکیل حکومت در سرتاسر جهان معرفی کرده‌اند.[8]

پی‌نوشت:
[1]. مصاحبه عرفان ثابتی با اینترنشنال.
[2]. عبدالحسین آیتی، کواکب الدریه، نسخه الکترونیکی، ج 1، ص 498.
[3]. ر.ک: اشراق خاوری، مائده آسمانی، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 129 بدیع، ج 5، ص 194.
[4]. ر.ک: عباس افندی، مکاتیب، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 266.
[5]. ر.ک: حسینعلی نوری، اقدس، نسخه الکترونیکی، ص 56، بند: 62.
[6]. همان، ص 43، بند 45.
[7]. حسینعلی نوری، آثار قلم اعلی، نسخه الکترونیکی، ج 2، ص 89.
[8]. ر.ک: شوقی افندی، توقیعات مبارکه خطاب به احبّای شرق،آلمان: لجنه‌ی ملّی نشر آثار امری، 1992 م، صص 501-503.