پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ دومین پیشوای بهائیت عبدالبهاء، با یکی از ایادی امر بهائی در حال مذاکره بود که سخن از طرفداران بردارش یعنی محمدعلی پسر دیگر پیامبرنمای بهائی به میان آمد. جناب ورقا به عبدالبهاء گفت که به عقیده برخی از بهائیان، صحبت و ارتباط با این دسته از بهائیان مفید است. اما عبدالبهاء قاطعانه پاسخ داد که هیچ گونه ارتباطی با طرفداران برادرش جایز نیست.

عبدالبهاء در این مکالمه، از ترفندهای فریب طرفداران بردارش در ارتباط با بهائیان گفت: «هیکل اطهر با جناب ورقا مشغول مذاکره و ذکر ناقضین را می‌فرمودند. جناب ورقا عرض نمودند که بعضی از احباء تصور می‌کنند که صحبت با این نفوس مفید است. فرمودند ابدا ابدا، ناقضین به لطائف الحیل (ترفندهای لطیف) سعی می‌کنند که در ثابتین رخنه کنند و به کلمات فریبنده در دل آن‌ها نفوذ نمایند و زائرین جدید که وارد می‌شوند، این اشخاص فوراً نزد آن‌ها می‌آیند و از هر ثابتی ثابت‌تر خود را جلوه می‌دهند و به لطائف الحیل از راه دوستی و غم‌خوارگی زهر خود را می‌ریزند... اینها ثمره این شجر است و با کمال دلسوزی می‌گویند که در اینجا ما هم دچار این ناملایمات و اجحافات می‌باشیم، باید تحمل کرد و چاره نیست».[1]

اما عبدالبهاء بر چه مبنایی دستور به تحریم همه‌جانبه و قطع ارتباط با گروهی از بهائیانِ مخالف خود را صادر کرد، در حالی که در تبلیغات خود می‌گفت که دیگر دوران قهر و چنددستگی تمام شده و باید با تمام ملّت‌ها و باورها دوست بود و در نهایت نیکی با همه رفتار کرد: «در این دور بدیع (بهائیت) و قرن جلیل اساس دین الله و موضوع شریعت الله رأفت کبری و رحمت عظمی و اُلفت با جمیع ملل و صداقت و امانت و مهربانی صمیمی قلبی.... با جمیع افراد بشر از هر ملل و نِحل باید به نهایت دوستی و راستی و امانت و دیانت و اُلفت و اتحاد معامله گردد».[2]

از طرفی، اگر محبت و دوستی یکی از ترفندهای نفوذ و تبلیغ مخالفین عبدالبهاء بود که بهائیان هم از ترفند محبّت در تبلیغات خود، به صورت هدفمند استفاده می‌کنند؛ چنانکه به نقل از پیامبرنمای بهائیت می‌خوانیم: «(بهائیان) با کلّ (همه) به کمال رفق (نرمی) و مدارا و محبّت ملاقات کنند و کلمه را القا نمایند (تبلیغ بهائیت کنند)... نفوس زکیّۀ (پاک و) مطمئنّۀ راضیۀ مرضیه را لأجل (بخاطر) صفات پسندیده و اخلاق روحانیّه، هر نفسی اظهار محبّت می‌نماید و دوست می‌دارد؛ ولکن نفوس غافله (غیربهائیان) را باید لِوجه (بخاطر) خدا محبّت نمود که شاید مبدأ رحمت و فضل را سبب و علّت عناد (دشمنی) ندانند و ارض (زمین) فی‌الجمله مستریح (دارای آسایش) شود».[3]

بنابراین بهائیانی که به صورت هدفمند و به بهانه خدمت‌رسانی و همدردی، به دیگران نزدیک و سعی در تبلیغ آنان داشته باشند، طبق سیره عبدالبهاء باید مورد تحریم همه‌جانبه و برخورد قرار گیرند.

پی‌نوشت:
[1]. خاطرات شصت روزه لبیب، 1919 م، ص 288.
[2]. عباس افندی، مکاتیب، مصر: کردستان العلمیه، 1330، ج 2، ص 266.
[3]. حسینعلی نوری، مجموعه آثار قلم اعلی، لانگنهاین آلمان: مؤسسه مطبوعات امری، 1996 م، ج 2، ص 37.