دیگر علمای بزرگ اهل سنت نیز مانند فخر رازی، آیه مباهله را مختص به (علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم‌السلام) می‌دانند و آن را فضیلتی برای اهل‌بیت می‌شمارند. [4] حتی ابن تیمیه ناصبی نیز، مجبور به پذیرش این واقعیت شده و می‌گوید اگرچه مراد از این پنج نفر «پیامبر، علی، فاطمه، حسن و حسین»(صلوات الله علیهم اجمعین) هستند ولی این فضیلتی برای آنها شمرده نمی‌شود و در استدلالی بی‌منطق می‌گوید: «قضیه آیه مباهله دلالت بر افضلیت علی (علیه السلام) نمی‌کند، مقصود از قضیه مباهله این نبوده، که پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) کسانی را که دعایشان مستجاب است، همراه بیاورد؛ که در این صورت دعای أبوبکر و عمر و عثمان و طلحه و زبیر و ابن مسعود و أبی بن کعب و معاذ بن جبل و غیر آنان برای مباهله کردن بهتر بود و دعای آنان به استجابت نزدیک‌تر؛ بلکه مقصود مقابله اهل با اهل بود، و پیامبر (صلی الله علیه و آله  و سلم) ناچار شد، اهل‌بیتش را بیاورد، زیرا غیر از فاطمه (علیها السلام) دختر دیگری نداشت، به‌اجبار او را آورد، عمویی غیر از عباس نداشت، که از سابقین نبود، به‌اجبار تنها پسرعمویش علی (علیه السلام) را آورد، چون جعفر قبل از جریان مباهله در موته شهید شده بود، پسری هم برایش نمانده بود و قبل از این واقعه، ابراهیم را ازدست‌داده بود، به‌اجبار حسن و حسین (علیهما السلام) را همراه آورد.»[5]
این سخن ابن تیمیه دقیقاً مخالف با فرمایش پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) است، زیرا حضرت فرمود: «ما برای مباهله کردن رفته بودیم و قسم به آنکه جانم در دست اوست اگر نفرین می‌کردیم همه‌ی اهل نجران هلاک شده و به‌صورت میمون و خوک درمی‌آمدند و همه‌ی وادی نجران، حتی پرندگان بالای درختان را آتش فرامی‌گرفت». [6]
افزون بر اینکه برای پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) هیچ اجباری در کار نبود! وزنان و مردان دیگری از عموزادگان و زنانش به وی نزدیک بودند و می‌توانست آنها را با خود ببرد، ولی ازنظر فضیلت و شرافت هیچ‌کس به علی و فاطمه و حسن و حسین (سلام الله علیهم اجمعین) نمی‌رسید. اکنون قضاوت با شما خواننده‌ی گرامی! آیا شما نیز مانند فخر رازی و دیگر علمای اهل سنت آیه‌ی مباهله را فضیلتی برای اهل‌بیت می‌دانید؟ یا مثل ابن تیمیه ناصبی فکر می‌کنید؟!

پی‌نوشت:

[1]. متن: «یا معشر النصاری، إنی لأری وجوها لو سألوا اللّه أن یزیل جبلا من مکانه لأزاله بها، فلا تباهلوا فتهلکوا و لا یبقی علی وجه الأرض نصرانی إلی یوم القیامة» فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1420 ق،‌ ج 8، ص 247
[2]. متن: «واعلم أن هذه الروایة کالمتفق علی صحتها بین أهل التفسیر و الحدیث.» فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1420 ق،‌ ج 8، ص 247
[3]. فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1420 ق،‌ ج 8، ص248. جهت مشاهده تصویر کتاب کلیک کنید.
[4]. قاضی نورالله شوشتری در کتاب احقاق الحق حدوداً شصت نفر از بزرگان (مفسران، محدثان و…) اهل سنت را نام می‌برد که به اختصاص آیه مباهله به اهل‌بیت (ع) تصریح نموده‌اند. که در اینجا به چند مورداشاره می‌کنیم: صحیح مسلم، مسلم نیشابوری (متوفای 261 ق)، ص 1042، ح 32 (کتاب الفضائل باب فضائل علی بن ابی طالب). الجامع الصحیح (سنن ترمذی)، ابوعیسی محمد بن عیسی ترمذی (209 ـ 297 ق)، ج 5، ص 225، ح 2999. اسباب النزول، واحدی نیشابوری (متوفای 468 ق)، ص 90 ـ 91 المستدرک علی الصحیحین، حاکم نیشابوری (متوفای 405 ق)، ج 3، ص 150. جامع البیان عن تأویل آی القرآن، محمد بن جریر طبری (متوفای 310 ق) ج 3، ص 300 ـ 301، جزء 3. تفسیر القرآن العظیم، ابن ابی حاتم (متوفای 327 ق)، ج 2، ص 667 ـ 668، احادیث 3616 ـ 3619 تفسیر القرآن العظیم، ابن کثیر دمشقی (متوفای 774 ق)، ج 1، ص 379
[5]. ابن تیمیه، منهاج السنة، مؤسسه قرطبه، ۱۴۰۶ ق، ج ۷، ص ۱۲۲ -۱۳۰.
[6]. متن: «و الذی نفسی بیده، إن الهلاک قد تدلی علی أهل نجران، و لو لاعنوا لمسخوا قردة و خنازیر، و لاضطرم علیهم الوادی ناراً، و لاستأصل اللّه نجران و أهله، حتی الطیر علی رؤوس الشجر، و لما حال الحول علی النصاری کلهم حتی یهلکوا» فخر رازی، تفسیر کبیر، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1420 ق،‌ ج 8، ص 247