پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ حسینعلی نوری (پیامبرنمای بهائیت) در مقایسه خود و علی‌محمد شیرازی (پیامبرنمای بابیت) با پیامبران ادیان ابراهیمی، مدعی شد که ما هم مانند تمام پیامبران بیگناه هستیم. پیامبرنمای بهائیت با ادعای اینکه تنها بیان کلام خداوند موجب دشمنی مردم با او شده، مردم زمانه خود را همانند مردم زمان پیامبران گذشته معرفی کرده است.

در کتاب موسوم به آیات الهی، از قول پیامبرنمای بهائیت می‌خوانیم: «به علما از قول بهاء (حسینعلی نوری) بگو ما به زعم شما مقصريم، از نقطۀ اولى (علی‌محمد شیرازی) روحُ ما سِواهُ فِداهُ چه تقصيرى ظاهر كه هدف رصاصش (گلوله سربى) نموديد! نقطۀ اولى مقصر، از خاتم النبيين روحُ العالمين لَهُ الفِدا چه تقصيرى با هر كه بر قتلش مجلس شورى ترتيب داديد! خاتم النبيين مقصر، از حضرت مسيح چه تقصير و افترا هويدا كه صليبش زديد! حضرت مسيح به زعم باطل شما كاذب، از حضرت كليم (موسى) چه كذبى وافترايى آشكار كه بر كذبش گواهى داديد! حضرت كليم به زعم باطل شما كاذب و مقصر، از حضرت خليل (ابراهيم) چه تقصيرى هويدا كه در آتشش انداختيد! اگر بگوئيد ما آن نفوس نيستيم، مى‌گوييم اقوال شما همان اقوال و افعال شما همان افعال».[1]

اما در پاسخ به پیامبرنمای بهائیت باید گفت:

اول: پیش‌فرض اشتباهی که پیامبرنمای بهائیت در این متن مطرح کرده این است که چون برخی از مردم به دشمنی با پیامبران گذشته پرداختند، پس دشمنی مردم با من و باب هم نشانه حقانیت پیامبری ما است. اما تفاوت باب و بهاء با پیامبران در این است که پیامبران الهی، به دلایلی متعدد ارتباط خود را با پروردگار و عالم وحی ثابت کردند و دشمنانشان پس از روشنی حق، از پذیرش آن امتناع ورزیدند. حال آنکه باب و بهاء هیچ گاه نتوانستند ادعای خود را ثابت کنند.

پیامبران گذشته به دلیل معجزه، پیامبری خود را برای مردم زمانه‌شان ثابت کردند؛ معجزاتی که قرآن کریم از آن‌ها با عنوان «حجّت آشکار» و دلیل یاد کرده است.[2] این درحالیست که وقتی از پیامبرنمای بابی معجزه خواستند شرمگین شد [3] و پیامبرنمای بهائی هم که کتاب‌هایش را معجزه می‌دانست، چندین‌بار مجبور به اصلاح و غلط‌گیری آن‌ها شد.[4]

دوم: پیامبرنماهای بابی و بهائی که نتوانستند ارتباط خود را با عالم وحی و الهی بودن راه خود را ثابت کنند، از راه جنگ و زور و ایجاد رُعب و وحشت تلاش کردند تا بی‌منطقی خود را جبران کنند. چنانکه پیامبرنمای بابی فرمان به قتل‌عام مخالفین خود داد [5] و پیامبرنمای بهائیت هم به جای ارائه معجزه، به سرکوب و ترور مخالفین داخلی خود پرداخت.[6]

پس تفاوت پیامبرنماهای بابی- بهائی با پیامبران الهی در این بود که چون باب و بهاء نتوانستند حقانیت خود را ثابت کنند و به جای آن خشونت و سرکوب را پیشه کردند، از طرف اکثریت مردم پذیرفته نشدند. حال آنکه دشمنان پیامبران الهی کسانی بودند که پس از شناخت و اثبات حق برای آنان، باز هم با ترس به خطر افتادن منافع خود، از پذیرش آن سر باز زدند.

پی‌نوشت:
[1]. گلچینی از آثار بهاءالله، آيات الهى، لانگنهاین آلمان، لجنه نشر آثار امری، 148 بدیع، ج ۱، ص ۳۴۰.
[2]. قرآن کریم، سوره مبارکه ابراهیم، آیه 10.
[3]. ر.ک: ابوالفضل گلپایگانی، کشف الغطاء عن حیل الأعداء، عشق‌آباد: بی‌نا، 1337 ق، ص 203.
[4]. حسینعلی نوری، اقدس، نسخه ی الکترونیکی، رساله ی سوال و جواب، ص 59؛ اسدالله فاضل مازندرانی، اسرار الآثار، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 1، ص 268.
[5]. ر.ک: علی‌محمد شیرازی، بیان فارسی، بی‌جا: نسخه‌ی 1330، ص 262.
[6]. ر.ک: عزیه نوری، تنبیه النائمین، مؤمنین بیان، نسخه الکترونیکی، ص 12.