پیامبرنمای بهائیت دشمنی با پیامبران را سیره‌ای تکراری در بین پیامبران گذشته دانسته و دشمنی با خود و جناب باب هم از همین قِسم معرفی کرده است. این درحالیست که بر خلاف پیامبران گذشته که حقانیت خود را با منطق و معجزه ثابت کردند، مدعیان پیامبری بابی و بهائی به جای معجزه، سیاست رُعب و وحشت را پیش گرفتند.

پیامبرنمای بهائی با استناد به جبر خدای تعالی، ناتوانی خود بر ارائه معجزه را به تغییر خواست خداوند تعبیر می کند؛ اما چگونه پیامبرنمای بهائیت می‌تواند ادعای ارتباط خارق العاده داشته باشد و از انجام آن ناتوان باشد؛ چگونه می‌تواند دلیل معجزه را برای خود رد کند و در جایی دیگر ادعای اعجاز آیاتش را داشته باشد؟!

پیامبرخوانده بهائی با انکار معجزات پیامبران الهی مدعی شد که شبه آیاتش به تنهایی می تواند دلیل حقانیت او قرار گیرند! اما اگر چنین بود پس چرا خدای تعالی از آیات و معجزات، به عنوان دو دلیل توأمان یاد کرده است؟! از طرفی، حتی اگر آیات به تنهایی دلیل حقانیت مدعیان پیامبری باشد، آیا سیاه مشق ها و متون اصلاح شده بهاء، از چنین قابلیتی برخوردارند؟!

سران بهائیت ضمن اعتراف به اصلاح کتاب اقدس یا اُمّ الکتاب فرقه‌ی خود، اجازه‌ی ترجمه‌ی کامل و صحیح آن را به سایر زبان‌ها (خصوصاً زبان فارسی) نمی‌دهند. از این‌رو فرانچسکو فیچیکیا علّت چنین رویکردی را گفته‌های منافی با شعارهای عوام‌فریب بهائیت دانسته و از کتاب اقدس با عنوان خاری در چشم تشکیلات بهائیت یاد کرده است.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، برای آن‌که سُستی ظاهری و باطنی سیاه‌مشق‌های خود را پنهان کند، بهائیان را مأمور به آهنگین خواندن سیاه‌مشق‌های خود کرده تا شنونده کمتر متوجه غلط‌ها و سُستی و پوچی آن‌ها شود و خاطرش کمتر مشمئز گردد. زیرا همان‌گونه که روشن است، آواز خوش هر عبارت بی‌معنایی را دلپذیر می‌سازد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در حالی مطالعه‌ی یک خط از شِبه آیات خود را بهتر از قرائت تمامی کتاب‌های اولین و آخرین می‌دانست که حتی در یک کپی‌برداری ساده از آیات قرآن نیز عاجز بوده است. کپی‌برداری‌هایی که بعضاً با غلط‌های فاحشی همراه بوده؛ همان غلط‌های فاحشی که پس از چندین‌بار از اصلاح شِبه آیات بهاء، همچنان خودنمایی می‌کنند!