رهبران بهائی، پیروان خود را از هرگونه نزاع و اختلاف منع کرده و مرتکبین آن را مستحق آتش برشمرده‌اند. این در حالیست که پس از هلاکت باب، رهبران بهائی به قدری دچار انشعابات و نزاع‌های شدید درون فرقه‌ای شدند که به تعبیر پیامبرخوانده‌‌ی بهائیت، این نزاع‌ها در طول تاریخ بی‌سابقه بوده است. لذا پیشوایان بهائی نیز مردود و مستحق آتشند!

پیشوایان فرقه‌ی بهائیت، تا جایی بر ممنوعیت نزاع و دودستگی تأکید کرده‌اند، که نزاع و کشمکش را نشان بر بطلان دو طرف آن دانسته‌اند. این در حالیست که این رویکرد پیشوایان بهائی در حقیقت، موجب تعطیل شدن بحث‌های علمی خواهد شد و گویا هدف پیشوایان بهائی از طرح چنین بحثی، مقابله با رسوایی بهائیت در مناظرات می‌باشد.

پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اقدس، خبر از تشریع نمازی نُه رکعتی از جانب خدای تعالی بر پیروانش داده است. اما گویا حسینعلی نوری در حفظ این امانت الهی کوتاهی کرده و این نماز از بین رفته است! حال به راستی چگونه حسینعلی نوری خود را عالم ناخوانده می‌داند، در حالی که احکام ساختگی خود را از یاد برده و توان نگارش مجدد آن را نداشته است!

کتاب ایقان، به عنوان یکی از آثار علمی اعتقادی پیامبرخوانده‌ی بهائیت است. اما منع بیست ساله‌ی پیامبرخوانده‌ی از انتشار این کتاب، از سه حال خارج نیست: 1. او برای هدایت و رستگاری مردم، هیچ عجله‌ای نداشته است. 2. این اثر تا بیست سال بازبینی و غلط گیری شده است. 3. پیامبرخوانده‌ی بهائی، از علنی شدن عقیده‌ی خود هراس داشته است!

پیامبرخوانده‌ی بهائیت، از یک‌سو پیروان خود را برای درک حقیقت، به تفکر در آثار مدعیان پیامبری فراخوانده و کسانی که توان تحلیل آثار مدعیان پیامبری را ندارند، توصیه به رجوع به "واقفین مخازن علم" می‌کند. اما گویا پیامبرخوانده‌ی بهائی، تنها کسانی را عالم می‌شناسد که به او و علی‌محمد باب ایمان آورده باشند؛ خواه از علم بهرمند باشند و یا نباشند!

لقاءالله (به معنای نوعی درک و شعور) که به واسطه‌ی آن، انسان می‌تواند خدا را بدون هیچ پرده و مانعی دریابد؛ مفهومیست که در آیات قرآن به آن اشاره شده است. این در حالیست که مدعیان پیامبری بابیت و بهائیت، به دلیل نگاه سطحی و فهم اندک خود از مفاهیم دینی، مفهوم لقاءالله را به دیدار خود تعبیر کرده و اکثر انسان‌ها را از آن محروم کرده‌اند.