نویسندگان بهائی مدعی می‌شوند که در منابع اسلامی، نصّی درباره‌ی خاتمیت پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله) وجود ندارد. این در حالیست که آیات و روایات بسیاری بر خاتمیت پیامبر اسلام تصریح دارند. حتی اگر بر خلاف ظهورات آیات و روایات، تقید آن‌ها را نسبت به انبیای کاذب بپذیریم، از کجا معلوم که بهائیت نیز از ادیان کاذب محسوب نمی‌شود؟!

نویسندگان بهائی با طرح این پرسش که "اگر پیشوایان بهائی ناحق بوده‌اند، پس چرا افرادی تا پای جان از آنان پیروی کرده‌اند؟" در تلاشند تا این مقاومت پیروان را به عنوان دلیلی بر مشروعیت پیشوایان خود معرفی کنند. این در حالیست که اگر کشته شدن در راه عقیده دلیلی بر حقانیت آن عقیده باشد، پس مسلک وهابی‌های انتحاری از بهائیت به حق نزدیک‌تر است!

حسینعلی نوری به عنوان پیامبرخوانده‌ی بهائیت، (به اصطلاح) ظهور خود را رجعت امام حسین (علیه السلام) معرفی کرده است. این در حالیست که اساساً پیامبرخوانده‌ی بهائیت از هیچ‌یک از ویژگی‌های امام حسین (علیه السلام) برخوردار نبوده، دارای حکومت جهانی طولانی مدت نبوده و حتی ادعای رجعت خود را بر اکثر مردم پنهان می‌کرده است.

نویسندگان بهائی، مدعی شدند که اعراض مسلمانان از علی‌محمد شیرازی، ایرادی به حقانیت او وارد نمی‌سازند. اما این مطلب موجب اثبات دین بودن بابیت و بهائیت نمی‌گردد! چرا که مدعیان پیامبری بسیاری پس از پیامبر اسلام آمده که اکثر مسلمانان، آنان را تکذیب کرده‌اند. با این حال چه فرقی میان علی‌محمد شیرازی و سایر مدعیان دروغین وجود دارد؟!

نویسندگان بهائی برای اثبات الهی بودن آیین پیشوایان خود، رسوا نشدن آن‌ها به دست خداوند را دلیلی مهم بر حقانیت آن‌ها معرفی می‌کنند. این در حالیست که اگر خدای تعالی بخواهد در مورد رسوایی مدعیان دروغین طریق جبر را عمل نمایید، که دیگر هدایت اختیاری بشر معنا نخواهد داشت. از طرفی رسوایی هر مدعی دروغینی، بر عهده‌ی خدای تعالی نیست.

نویسندگان بهائی با استناد به آیه‌ی از قرآن کریم مدعی شدند که صِرف آوردن کتاب آسمانی، نشان بر حقانیت آورنده‌ی آن است. این در حالیست که از یک‌سو آیات قبل از آیه‌ی مورد استناد بهائیت، سخن از اُمّی بودن پیامبر، به عنوان دلیلی بر معجزه بودن قرآن به میان آمده و از سویی دیگر، صِرف ادعای آسمانی بودن کتاب، نمی‌تواند دلیل مشروعیت کسی شود.