پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ نویسندگان بهائی در دلیل‌تراشی خود برای مشروعیت فرقه‌ی بابیت، رویگردانی مسلمانان از علی‌محمد شیرازی را به رویگردانی اهل کتاب از پیامبران تشبیه کرده و مدعی شدند این اعراض، دلیلی بر عدم حقانیت او نیست: «انکار اُمّت سابق، دلیل بطلان دین لاحق نیست و إلا فی‌المثل اعراض اهل تورات از انجیل و إعراض اهل انجیل از فرقان می‌بایست مدلّ بر بطلان این دو کتاب کریم باشد. به همین دلیل اعراض اهل فرقان از نقطه بیان (علی‌محمد شیرازی) را مبطل آیات بیان نمی‌توان پنداشت».[1]
اما در پاسخ به این استدلال مبلّغان بهائی می‌بایست گفت:
ما نیز معتقدیم که پذیرش آیین جدید توسط اُمّت سابق، شرط بر مشروعیت پیامبر جدید نیست و به عبارتی انکار پیامبر جدید توسط اُمّت سابق، موجب بطلان دین لاحق نخواهد شد. اما این مطلب ربطی به اثبات دین بودن بابیت و بهائیت ندارد. چرا که مدعیان پیامبری بسیاری پس از پیامبر اسلام آمده که اکثر مسلمانان، آنان را تکذیب کرده‌اند [2]؛ با این حال چه فرقی میان علی‌محمد شیرازی و سایر مدعیان دروغین وجود دارد؟!
از طرفی، در انجیل و تورات تحریف نشده، بشارت‌هایی مبنی بر آمدن دین و پیامبر جدید وجود داشته و حتی عده‌ی بسیاری از منکران دین اسلام، تنها به دلیل اختلاف نژادی با پیامبر اسلام (صلّی الله علیه و آله)، مخالفت کرده و در اصل آمدن پیامبری الهی، تردید نداشتند. این در حالیست که در دین مبین اسلام و کتاب شریف قرآن، نه تنها بشارتی به آمدن پیامبر جدید وجود ندارد، بلکه تصریح شده که حضرت محمّد (صلّی الله علیه و آله)، آخرین پیامبر است و پس از ایشان شریعتی نخواهد آمد.[3]

پی‌نوشت:
[1]. مجله‌ی آهنگ بدیع، شماره: 10، دی‌ماه 1342، ص 367-365.
[2]. جهت مطالعه‌ی بیشتر، مراجعه کنید به پایگاه اطلاع رسانی حوزه‌نت، مقاله‌ی: مدعیان نبوت بعد از پیامبراسلام صلی الله علیه و آله
[3]. ر.ک: جعفر سبحانی، خاتمیت از نظر قرآن و حدیث و عقل، ترجمه‌ی رضا استادی، قم: سیدالشهداء، 1369 ش، صص 94-45.