پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ رهبران مسلک بهائیت، امر به معروف و نهی از منکر را حرام دانسته و این موضوع را نوعی مسئولیت تشریفاتی و تنها تحت اختیار نهادهای اداری خود دانسته‌اند؛ همچنان که احمد یزدانی به نقل از پیشوایان بهائی می‌نویسد: «حق اعتراض و چون و چرا و امر به معروف و نهی از منکر از اشخاص نسبت با اعمال دیگران سلب شده و فقط محافل روحانی یا بیوت عدل حق حاکمیت بر نفوس را داشته و ناصح و مربّی و مراقب اشخاص می‌باشند».[1]
اما امر به معروف و نهی از منکر، به معنای واداشتن مردم به کار نیک و بازداشتن ایشان از کار زشت، به عنوان دو واجب الهی به شمار می‌آیند؛ دو واجبی که مختص به اسلام نیستند. همچنان که قرآن کریم، شرط صالح بودن اقوام را تنها به صرف داشتن ایمان به خدا و روز قیامت محدود نكرده، بلكه امر به معروف و نهی از منكر را نیز بر آن افزوده است: «لَيْسُوا سَواءً مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ أُمَّةٌ قائِمَةٌ يَتْلُونَ آياتِ اللَّهِ آناءَ اللَّيْلِ وَ هُمْ يَسْجُدُونَ يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ يَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ يُسارِعُونَ فِي الْخَيْراتِ وَ أُولئِکَ مِنَ الصَّالِحينَ [آل‌عمران: 114-113]؛ همه اهل کتاب یکسان نیستند، طایفه‌ای از آن‌ها معتدل و به راه راست‌اند، در دل شب به تلاوت آیات خدا و نماز و طاعت حق مشغولند؛ ایمان به خدا و روز قیامت می‌آورند و امر به نیکویی و نهی از بدکاری می‌کنند و در نیکوکاری می‌شتابند و آن‌ها خود مردمی نیکوکارند».
همچنین آن‌جا که خدای تعالی، برخی اهل‌کتاب را به خاطر ترک امر به معروف و نهی از منکر، سزاوار لعن و نفرین می‌داند: «لُعِنَ الَّذينَ کَفَرُوا مِنْ بَني‏ إِسْرائيلَ عَلي‏ لِسانِ داوُدَ وَ عيسَي ابْنِ مَرْيَمَ ذلِکَ بِما عَصَوْا وَ کانُوا يَعْتَدُونَ (78)؛ کانُوا لا يَتَناهَوْنَ عَنْ مُنکَرٍ فَعَلُوهُ لَبِئْسَ ما کانُوا يَفْعَلُونَ [مائده: 79-78]؛ کافران بنی اسرائیل، بر زبان داوود و عیسی بن مریم، لعن (و نفرین) شدند! این بخاطر آن بود که گناه کردند، و تجاوز می‌نمودند؛ آن‌ها از اعمال زشتی که انجام می‌دادند، یکدیگر را نهی نمی‌کردند چه بدکاری انجام می‌دادند».
اما به راستی اگر فرقه‌ی بهائیت منشأی الهی دارد، چگونه به مخالفت با این سنّت فراگیر الهی برخواسته است؟!

پی‌نوشت:
[1]. احمد یزدانی، نظر اجمالی در دیانت بهائی، طهران: لجنه‌ی ملّی نشریات امری، 1328 ش، ص 92.