پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ از جمله احکامی که فرقه‌ی بهائیت دچار تناقضات فراوان در آن شده است، مسئله‌ی نماز است. نمازی که اکنون بهائیان دارند (به گفته‌ی آیتی) یک رکعت است که با فرض سه مرتبه تکرار آن در شبانه‌روز، سه رکعت خواهد شد. اما پیامبرخوانده‌ی بهائیت در کتاب اقدس خود، خبر از تشریع نمازی نُه رکعتی از جانب خدای تعالی بر پیروانش داده است: «قَد کَتَبَ عَلَیکُم الصّلوة تِسعَ رَکَعَات لِله مَنزِلَ الآیَات حِینَ الزَّوال و فی البُکُور و الآصَال... [1]؛ همانا بر شما نمازی 9 رکعتی واجب شده است که باید آن را برای خداوندی که آیات را نازل می‌کند، بخوانید. زمان این نماز به هنگام ظهر، بامدادان و شامگاهان است».
جالب است بدانیم، پیامبرخوانده‌ی بهائیت در پاسخ به چرایی این تناقض، جواب داده است: «آن‌چه در کتاب اقدس نازل شده، صلاة دیگر است و لیکن نظر به حکمت در سنین قبل، بعضی از احکام کتاب اقدس که از جمله آن صلاة است، در ورقه اُخری (دیگری) مرقوم و آن ورقه به جهتی از جهات ارسال شده بود و بعد این صلاة نازل شده است».[2]
اما در نقد این تناقض موجود در احکام بهائیت، لازم است بگوییم:
اولاً: نمازی که در خزانه‌ی الهی مستور است و به جهتی از جانب خدای تعالی بر بندگان تشریع شده است، چگونه حتی از نظر پیامبرخوانده‌ی بهائیت پنهان مانده است؟! آیا این توجیه (که در اثر نااَمنی‌های استانبول نوشته‌های خود را در جایی مخفی کرده و به منظقه‌ی دیگری فرستاده و بعدها در زیر خاک نَم کشیده و از بین رفته است)، می‌تواند بهانه‌ای برای فراموشی این واجب الهی توسط شخص مدعی پیامبری باشد؟!
ثانیاً: چگونه می‌توان ادعای عالم‌گیری ندای بهائیت را پذیرفت در حالی که پیامبرخوانده‌ی بهائی، حتی توان حفظ ابتدائی‌ترین آورده‌های خود را نداشته و در امانت الهی خیانت کرده است.
ثالثاً: چگونه حسینعلی نوری گستره‌ی علم خود را بر تمامی علوم و کتاب‌های ناخوانده معرفی می‌کند و خویشتن را عالم دهر می‌پندارد [3]، در حالی که احکام ساختگی خود را از یاد برده و توان نگارش مجدد آن را نداشته است!
رابعاً: ممکن است بهائیان در توجیه بگویند که حسینعلی نوری، به جهت تقیه نوشته‌جات خود را مخفی نگاه داشت و در نتیجه‌ی آن از بین رفتند؛ این در حالیست که تقیه در بهائیت حرام است [4] و در این صورت، پیامبرخوانده‌ی بهائی گناه‌کار است.
خامساً: آیا خود بهاءالله در زمان حیاتش، این نماز را که از جانب خدا بر بندگان واجب شده بود، حتی یک مرتبه هم اقامه نکرد تا پیروان و یا نزدیکانش روش آن را فرا گیرند؟! چگونه وقتی پیامبرخوانده‌ی بهائی به احکام ساختگی خود پایبند نبوده، بهائیان می‌بایست به آن مقید باشند؟!
آری؛ این‌ها همه تناقضاتی است که تنها از مدعی دروغین پیامبری و مسلک ساختگی بهائیت برمی‌آید.

پی‌نوشت:
[1]. حسینعلی نوری، اقدس، حیفا (فلسطین اشغالی) مرکز جهانی بهائی، 1995 م، ص 6، بند 6.
[2]. عبدالحسین آیتی، کشف الحیل (3 جلدی)، تهران: بی‌نا، 1340، ج 1، ص 88.
[3]. «إنّا قَرَأنا کُتُبَ القَومِ وَ ما اطَّلَعنَا بِما عِندَهُم مِنَ العُلُومِ...»: اسدالله مازندرانی، اسرارالآثار خصوصی، بی‌جا: مؤسسه ملّی مطبوعات امری، 124 بدیع، ج 1، ص 191.
[4]. عبدالحمید اشراق خاوری، گنجینه حدود و احکام، تهران: مؤسسه‌ی ملّی مطبوعات امری، چاپ سوم، 128 بدیع، ص 204.