پایگاه جامع فرق، ادیان و مذاهب_ یکی از مبلّغان تشکیلات بهائیت به نقل از عبدالبهاء، در تشریح آموزه‌ی اُلفت و محبت این فرقه، مدعی می‌شود که تمام حجت‌های الهی، به جهت محبت و اُلفت آمده و جميع كتب آسمانی، به همین جهت نازل گشته‌اند. از این‌رو: «خدا ما را ملائكه خلق فرموده است آيا جائز است حيوان درنده گرديم. چقدر سبب حسرت است اگر انسان در اين وحشت بماند».[1]
اما در پاسخ به این ادعای پیشوای بهائی، می‌بایست به نمونه‌ای از نقض این شعار توسط پیامبرخوانده‌ی این فرقه اشاره کنیم.
عزیه نوری (خواهر پیامبرخوانده‌ی بهائیان)، در خصوص جنایاتی که به سرکردگی برادر خود در عراق صورت گرفت، می‌گوید: «اصحاب طبقه اول که اسامی‌شان مذکور شد، از خوف آن جلادان خون‌خوار به عزم زیارت اعتاب شریفه به جانب کربلا و نجف و برخی به اطراف دیگر عزیمت نمودند. (آنان) سیداسماعیل اصفهانی را سَر بُریدند و حاجی میرزا احمد کاشی را شِکم دَریدند. آقا ابوالقاسم کاشی را کشته، در دجله انداختند. مغز سَر میرزا رضا خالوی سیدمحمد را به سنگ پراکندند و میرزا علی را پهلویش را دَریده، به شاهراه عَدمش راندند و غیر از این اشخاص؛ جمعی دیگر را در شب تار کشته، اجساد آن‌ها را به دجله انداختند و بعضی را در روز روشن در میان بازار حراج، با خنجر و قمه پاره پاره کردند... (عده‌ای) به سبب این اعمال زشت و خلاف‌کاری‌ها از دین بیان عدول کردند و این بیت را انشاد می‌کردند، در محافل می‌خواندند و می‌خندیدند: اگر حسین‌علی (پیامبرخوانده‌ی بهائیان)، مظهر حسین (بن) علی است، هزار رحمت حق بر روان پاک یزید...».[2]
آری؛ پیشوای بهائیان در زمان تبعید خود در عراق، به قدری جنایت کرد که مردم از شرّ او، به روان یزید ستم‌گر درود می‌فرستادند. حال آن‌که اگر بنابر ادعای عبدالبهاء، حجت‌های الهی به جهت اُلفت و محبت آمده و کتب آسمانی به این منظور نازل گشته‌اند؛ پس پیامبرخوانده‌ی بهائیان از جنس حجت‌های الهی به شمار نمی‌رود و یا اینکه انتساب ابداع آموزه‌ی اُلفت و محبت به وی، صحیح نمی‌باشد.

پی‌نوشت:

[1]. اشراق خاوری، پیام ملکوت، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 27.
[2]. عزیه نوری، تنبیه النائمین، مؤمنین بیان، نسخه‌ی الکترونیکی، ص 12.