با توجه به اینکه طلب شفاعت از اموات، از امور رایج بین مسلمانان (اعم از سَلَف و خَلَف) بوده است و علمای اسلامی هم بدان تاکید کرده‌اند، و با عنایت به اینکه طلب کنندگان شفاعت از اموات، اعتقادی به الوهیت و ربوبیت آنان ندارند؛ نمی‌توان طلب شفاعت از اموات را به بت پرستی مشرکین تشبیه کرد.

از فتاوای شگفت‌انگیز مفتیان وهابی این موارد است: گفتن «صدق الله العظیم» بعد از اتمام قرائت قرآن بدعت و حرام است؛ نصب تابلو که در آن آیات قرآن نوشته شده، بر روی دیوار بدعت و حرام است؛ شستن دست و صورت با صابون، در هنگام وضو گرفتن بدعت و حرام است؛ برگزاری سالگرد ازدواج، جشن تولد نوزادان و ... بدعت و حرام است.

وهابیون، با طلب شفاعت از اموات به شدت مخالف بوده و آن را ممنوع تلقی کرده‌اند. آنان برای اثبات این مدعای خود به ادله‌ای ازجمله انقطاع اعمال بعد از مرگ و عدم سماع موتی استناد جسته‌اند حال آنکه با توجه به متون اسلامی، اعمال انسان، پس از مرگ، منقطع نمی‌شود، همچنین اموات نیز صدای زندگان را می‌شنوند.

از امور شایع بین مسلمانان، تبرک به قبر و آثار اولیاء است که از صدر اسلام شایع بوده و کسی با آن مخالفت نداشت، تا این‌که ابن تیمیه حرانی با فهم غلط از دین، این امر را شرک دانست و شاگردانش نیز اندیشه وی را ترویج دادند، تا این‌که با روی کار آمدن فرقه گمراه وهابیت بدترین برخوردها را با تبرک‌جویان داشتند، در حالیکه بعد از مرگ وی، مریدانش به آب غسل و کفنش تبرک می‌جستند و آب غسلش را از باب تبرک به خانه‌هایشان بردند.

علمای بزرگ اهل‌سنت به ناسزاگویی‌ها و توهین‌هایی که وهابیون به بزرگان دین داشته‌اند، اعتراف کرده‌اند؛ به عنوان مثال، احمد زینی دحلان، از علمای بزرگ اهل‌سنت، پرده از توهین وهابیت و کمتر نشان دادن پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) از عصا، اشاره کرده است.

مسلمانان در کنار قبور اولیاء رفته و دعا می‌کنند، تنها به جهت عظمت و شرافتی که صاحب قبر نزد خداوند دارد و این را از بندگی در راه خدا کسب کرده است، و تنها می‌خواهند وی را واسطه خود و خداوند قرار دهند و هیچ‌گاه قصد عبودیت و بندگی صاحب قبر را ندارند که امری جایز و مشروع بوده و مورد تایید بزرگان اسلام قرار گرفته است.